تحلیل امراض فراگیر با رویکردی در قواعد فقه اسلامی

انتشار امراض فراگیر و مسری یکی از مهمترین موضوعاتی است که جوامع بشری را تحت الشعاع قرار داده است. به جهت عدم انتشار چنینامراضی، افراد جامعه در هنگام ابتلا بایستی نکات بهداشتی را رعایت نمایند . در غیر اینصورت سبب انتقال بیماری به دیگران و ایجادآسیب های جبران نا پذیری خواهند شد که طبق قواعدی در فقه اسلام از جمله: قاعده لاضرر، قاعده دفع ضرر محتمل وقاعده احترام، اصلاحتیاط و عموم و اطلاق ادله اضرار به نفس. فعلی حرام است و در شریعت اسلام امری شنیع شمرده شده است . با توجه به اینکه بیماریهای مسری گاهی کشنده است. جلوگیری از انتشار آن به حکم عقل, امری لازم و ضروری است در شریعت اسلام به این مهم در متونفقهی و برخی از قواعد فقه اشاره شده است. در جامعه اسلامی، تداوی و معالجه ی انواع بیماری» یک وظیفه است. لهذا پیشگیری از بیماریو حتی اقدام به قرنطینه از دستورات اساسی ای است که در دین مورد توجه قرار گرفته است . در این مقاله به بررسی امراض فراگیر از منظرقواعد فقهی با هدف جلوگیری از سرایت این بیماری ها در جامعه از منظر قواعد فقه اسلامی پرداخته می شود . روش تحقیق در این مقالهتوصیفی- تحلیلی و اسناد کتابخانه ای و میدانی می باشد.

کلیدواژه ها:

امراض فراگیر ، انتشار ، قواعد فقهی ، شریعت اسلام ، حرام