مسئولیت متصدی حمل و نقل هوایی در نظام حقوقی ایران و اسناد بین المللی

نخستین مقررات بین المللی مسئولیت متصدی حمل هوایی در تاریخ ۱۲ اکتبر۱۹۲۹ معروف به کنوانسیون ورشومی باشد.این کنوانسیون پس از سپری شدن سال ها توسط پروتکل ها و موافقتنامه های متعدد با اصلاحات فراوانی روبه روشد. در این کنوانسیون کاستی ها و نیز پراکندگی و ابهامات قانونی در زمینه ی مقررات بین المللی هوایی وجود داشتهکه می توان به ناعادلانه بودن و پایین بودن سقف مسئولیت متصدی در برابر مسافر با توجه به تحولات اقتصادی اشارهنمود. از این رو در۲۸ می ،۱۹۹۹ کنوانسیون راجع به یکنواخت کردن برخی مقررات حمل و نقل هوایی بین المللی معروفبه کنوانسیون مونترال مورد تصویب فرار گرفت.کنوانسیون مزبور در زمینه ی مبانی نظام مسئولیت متصدی فائل بهنامحدود بودن مسئولیت در قبال مسافر می باشد. کنوانسیون ورشو و پروتکل های آن و کنوانسیون مونترال نوع و میزانمسئولیت متصدیان حمل و نقل را در پروازهای داخلی و بین المللی تعیین کرده اند. مطابق آنها متصدیان حمل و نقلنمی توانند علاوه بر قراردادهای مربوطه در این اسناد، قرارداد حمل و نقل جداگانه ای با فرستنده کالا یا مسافر منعقدنمایند لیکن آنها نمی توانند شروطی را که ناقض کنوانسیون ها باشد در این قراردادها وارد نمایند. شایان ذکر است دولتایران در سال ۱۳۵۴ به کنوانسیون ورشو و مقررات اصلاحی آن پیوسته است لیکن تاکنون به کنوانسیون مونترال کههدف آن روز آمد کردن و گسترش نظام تعهدات و مسئولیت متصدی در مورد زیان های ناشی از حمل هوایی مسافر ولوازم شخصی و حمایت بیشتر از حقوق مسافرین می باشد را تصویب نکرده است. بیمه مسئولیت مدنی در قبالمسافران به وسیله مالکان، مدیران و اجاره کنندگان یا متصدیان هواپیماها و شرکت های حمل و نقل هوایی مورد استفادهقرار می گیرد. بر پایه این پوشش بیمه ای، بیمه گران متعهد می شوند غرامت حاصل از صدمه جانی وارده به مسافربنی کهدارای بلیت هستند. مانند نقص عضو موقت. نقص عضو دایم و هزینه های درمانی ناشی از حادثه (سانحه) منجر به فوتبا غیر آن را جبران کنند.

کلیدواژه ها:

خسارت معنوی ، حمل و نقل هوایی ، رویه قضایی ، متصدی حمل و نقل