اضطراب مرگ و نشانگان افت روحیه در بیماران با سکته قلبی بستری در بخش های ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال ۱۴۰۰

زمینه و هدف توجه به عوارض روان شناختی بعد از سکته قلبی هم راستا با سایر عوارض فیزیولوژیکی آن از اهمیت بالایی برخوردار است. نزدیکی این بیماران به مرگ باعث اضطراب مرگ شده که می تواند روحیه آنان را تضعیف کند. این مطالعه با هدف تعیین اضطراب مرگ و نشانگان افت روحیه در بیماران با سکته قلبی بستری در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران، سال ۱۴۰۰ انجام شد. روش بررسی پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی است که بر روی ۲۰۶ نفر از بیماران با سکته قلبی بستری در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران در نیمه اول سال ۱۴۰۰ انجام شد. نمونه گیری به روش مستمر انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسش نامه اضطراب مرگ تمپلر و نشانگان افت روحیه کیسان بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نسخه ۲۰ نرم افزار آماری SPSS و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها بیشتر بیماران شرکت کننده در مطالعه مرد، متاهل، دارای شغل آزاد با میانگین سنی ۱۲/۴۹±۵۷/۹۷ سال بودند. میانگین و انحراف معیار اضطراب مرگ در بیماران با سکته قلبی ۱/۶۲±۶/۲۶ (در حد متوسط) بود. بیشتر بیماران (۴۳/۷ درصد) اضطراب مرگ متوسط داشتند. میانگین و انحراف معیار نشانگان افت روحیه در بیماران با سکته قلبی ۵/۳۴±۱۱/۸۸ (در حد شدید) بود. بیشتر بیماران (۶۰/۷ درصد) نشانگان افت روحیه شدید داشتند. نتیجه گیری اضطراب مرگ بیماران بعد از ابتلا به سکته قلبی در حد متوسط و نشانگان افت روحیه آن ها در حد شدید به دست آمد که توجه به آن ها و شناخت عوامل موثر بر آن توسط پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه قلبی ضروری است و توصیه می شود این مسئله در آموزش مراقبت از این بیماران گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

Death anxiety ، Demoralization ، Myocardial infarction ، Critical Care Unit ، اضطراب مرگ ، نشانگان افت روحیه ، سکته قلبی ، مراقبت ویژه