رابطه بین هوش معنوی و خلاقیت در دانشجویان دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران

اهداف: هوش معنوی یک نوع سازگاری و رفتار است به افراد در هماهنگ نمودن محیط اطراف، بهبود عملکرد و خلاقیت کمک می کند. این مطالعه با هدف تعیین رابطه هوش معنوی و خلاقیت در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال ۱۳۹۵ انجام گرفت. ابزار و روش ها: این مطالعه مقطعی روی ۱۴۹ دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال ۱۳۹۵ منتخب به روش نمونه گیری طبقه ای انجام گرفت. بدین منظور، پس مشخص نمودن چهارچوب نمونه گیری و با توجه تعداد دانشجویان هر رشته، افراد مورد مطالعه با استفاده از روش تصادفی ساده انتخاب شدند. برای پرنمودن ابزار پژوهش، محقق پس از اتمام کلاس به دانشجویان منتخب مراجعه می کرد و پس از توضیح اهداف مطالعه، از آنان می خواست که در صورت تمایل، ابزار مطالعه را پرنمایند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه ۴۲سئوالی هوش معنوی عابدی و پرسش نامه ۶۰سئوالی خلاقیت استفاده شد. برای آنالیز داده ها از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t و آنالیز رگرسیون خطی به کمک نرم افزار SPSS ویرایش ۱۹ استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی دانشجویان مورد مطالعه ۱.۲±۲۱.۰۵ بود که ۶۸% شرکت کنندگان زن بودند. میانگین هوش معنوی ۱۲.۰۱±۱۴۳.۰۸ و خلاقیت ۱۴.۶۸±۱۳۷.۶۹ بود. رابطه مثبت و معنی داری بین هوش معنوی و خلاقیت مشاهده شد. به علاوه هیچ تفاوت معنی داری بین زنان و مردان از نظر هوش معنوی و خلاقیت وجود نداشت. بر اساس تحلیل آنالیز رگرسیون، هوش معنوی از عوامل پیشبینی کننده خلاقیت (۰.۰۳=p)، بود. نتیجه گیری: هوش معنوی بیشتر باعث خلاقیت بیشتر در دانشجویان می شود. از این رو می توان با تقویت هوش معنوی، شاهد بهبودی خلاقیت در دانشجویان بود.

کلیدواژه ها:

Spirituality ، Intelligence ، Creativity ، Student ، Rehabilitation ، هوش ، معنوی ، خلاقیت ، دانشجو ، توانبخشی