رهیافتی به انتقاد و انتقاد پذیری

انتقاد ابزاری است که، هم جنبه عمومی و اجتماعی وهم جنبه شخصی دارد. و مثل کارد آشپز خانه است که کاربردهای مختلفی دارد. اگر به درستی استفاده شود، می تواند سازنده و اصلاح گر باشد. وهم می تواند مخرب وتنش زا باشد.در بکارگیری آن باید جانب احتیاط را رعایت کرد؛ اما متاسفانه جنبه تخریبی انتقاد بر مزیتهای سازندگی آن می چربد و آنچه بیشتر در منابع به آن پرداخته شده شیوه های طرح انتقاد سازنده است و آنچه در روابط بین فردی و سازمانها به صورت عملی مشاهده میکنیم شیوه های غیر منصفانه و تند و برنده است و خیلی از مردم در زندگی های شخصی و کارکنان و مدیران سازمانها آموزش لازم را برای انتقاد پذیری و انتقاد کردن و برخورد منطقی و به دور از تعصب با منتقدین را ندیده اند و این مقوله بهطور جد مغفول مانده است و این امر موجب گردیده تا ما به لحاظ روحی و روانی در هر موقعیت و شرایط زندگی و کاری که باشیم از این ناحیه آسیب ببینیم. ونگرانی مهمتر از آسیب های شخصی ناشی از انتقاد، ترس از آن است که جامعه به این نتیجه برسد که بجای نقد منصفانه دست به انتقاد تخریب گرانه بزند و اگر در شرایطی متوجه شود که به نتیجه نمی رسد رو به سکوت وبی تفاوتی آورد. که این سکوت و بی تفاوتی می تواند چون آتش زیر خاکستر در آینده ای نه چندان دور، تنش های سیاسی و اجتماعی به دنبال داشته باشد. و هروزسهم مشارکت مردم حتی در سرنوشت خودشان کمترشود. پس در حد مجال این نوشتار که محتوای آن از منابع کتاب ومقاله وتجربه های نگارنده در طول خدمت سازمانی حاصل شده، سعی می شود به روش مروری وتوصیف وتحلیل موضوع، به آسیب ها و راهکارهای منطقی و عکس العمل های مناسب به این پدیده بپردازیم.

کلیدواژه ها:

انتقاد ، سازنده ، مخرب ، سکوت