یک رخداد از زاویه چند کاراکتر دستآمد شعر مرکزافزای ایران

در جهان شعر و شعر جهان حدیث نفسگویی حاکمیت مطلق دارد یعنی شعر حدیث نفسی است که میتواند به ساحتاعتقادی جمع گرایانه (شعر اجتماعی) تعلق داشته باشد یا معطوف به جهان زبانی (شعر زبان و پسامدرنیستی) بشود. در هرحال شاعر جهان را در ساحت هستی شناسی شاعرانه خود می اندیشد. اما آرش آذرپیک با معرفی ژانر ادبی فراشعر سالهایآخر دهه هفتاد بیانگر آن بود که باید کلمه «درباره» از جهان شعر و شعر جهان در جهان بینی کلمه گرایان زدوده شد. در فراشعر هر چیز و هر کس خود را در نظم آشکار می کند بی هیچ دخالت سوژه واره شاعر و این فرآیند نگرشی-نگارش درشعر باعث میشود که شاعر مبدل به یک پدیدارشناس شود، ما در این مقاله می خواهیم این پروسه را در جهان درونی-برونی و برون-درونی که بیش از نود نوع عاطفه و بیشمار کاراکتر در آن تعریف شده است بررسی کنیم. لذا با بررسینظریات آرش آذرپیک در خصوص تعریف شعر وهستی شناسی شاعرانه به واکاوی ژانر نگرشی-نگارشی فراشعر و سیستم-های سه گانه آن می پردازیم. آرش آذرپیک در معرفی مکتب ادبی پدیدارشناسی عمیق گرا مواجه با سه سیستم فراشعرنویسیرا مطرح می کند، این سه سیستم فراشعرنویسی عبارتند از: ۱ . پلی فونیک هم افزا ۲ . مولتی فونیک ۳ . مرکزافزانویسندگان در این مقال به بررسی جهان نگرشی و نگارشی ژانر فراشعر با شاخصه های ویژه آن یعنی کارکتر تحلیلی ودگرسوژه گرایی می پردازند، علاوه بر این تمرکز نگارندگان بر سیستم سوم ژانر فراشعر و مقوله پدیدارشناسی انضمامی آنمعظوف می گردد.

کلیدواژه ها:

فراشعر ، مرکزافزایی ، آرش آذرپیک ، پدیدارشناسی انضمامی ، دگرسوژه گرایی