مقایسه سازگاری زناشویی در زنان مبتلا به بیماری مزمن و زنان سالم شهر بوشهر در سال ۱۴۰۰

زمینه و هد ف: بیماری مزمن و عوارض ناشی از آن ممکن است باعث کاهش عملکرد زنان در زندگی خانوادگی شود. کاهش عملکرد و در واقعبرآورده نشدن نقش های جنسیتی مورد انتظار ممکن است، اثراتی را در تعاملات خانوادگی ایجاد کند. از سوی دیگر تعاملات نامناسب درونخانواده به عنوان منشا استرس ممکن است عاملی برای ایجاد بیماری مزمن باشد. از جمله مسائل مهم در حوزه ارتباطات درون خانواده، سازگاریزناشویی است. بررسی ارتباط بیماری مزمن با رضایت زناشویی میتواند راهنمایی برای مراقبت جامع از این افراد باشد. لذا پژوهش حاضر با هدفمقایسه سازگاری زناشویی در زنان مبتلا به بیماری مزمن و زنان سالم شهر بوشهر در سال ۱۴۰۰ انجام شد .روش پژوهش : پژهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی بود، که در سال ۱۴۰۰ روی ۱۴۹ زن مراجعه کننده به مراکز جامعسلامت، مطب پزشکان داخلی و قلب شهر بوشهر با روش نمونه گیری آسان انجام شد. نمونه ها شامل ۵۷ زن مبتلا به شایعترین بیمار یهای مزمنو ۹۲ زن سالم بودند. معیارهای ورود به مطالعه شامل داشتن حداقل یکی از شایعترین بیماریهای مزمن برای گروه مبتلا به بیماری مزمن ونداشتن هیچ گونه بیماری مزمن برای گروه سالم بود. همچنین رضایت برای شرکت در پژوهش و داشتن حداقل سواد خواندن و نوشتن از دیگرمعیارهای ورود برای هر دو گروه بود. معیار خروج شامل ابتلا به بیماری روانی بنا به خوداظهاری فرد و عدم توانایی جسمی یا ذهنی برای پرکردن پرسشنامه بود. ابزار گردآوری داد هها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه سازگاری زناشویی گراهام بی اسپنیر بود. داده ها پس ازجمع آوری با نرم افزار SPSS ویرایش ۱۹ ، و استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مجذور کا و تی مستقل تجزیه و تحلیل شد. سطح معنی داری درتمام موارد کمتر از ۰۵ / ۰ در نظر گرفته شد.نتایج: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش ۳۱ / ۷ ± ۴۷ / ۴۲ بود. دو گروه از نظر مشخصات دموگرافیک مثل سن، سن ازدواج، سطح تحصیلاتو شغل تفاوت آماری معنی دار نداشتند (۰۵ / ۰ < P). میانگین نمره سازگاری زناشویی در زنان مبتلا به بیماری مزمن و زنان سالم به ترتیب۲۵ / ۱۸±۱۵ / ۱۰۱ و ۲۸ / ۱۶ ± ۲۱ / ۱۱۱ بود. میانگین نمره سازگاری زناشویی در زنان سالم بیشتر از زنان با بیماری مزمن بود (۰۰۱ / ۰ = P value ،۴۶۴ / ۳ = t). همچنین میانگین نمره همه حیطه های سازگاری زناشویی شامل رضایت دو نفری، همبستگی دو نفری، توافق دو نفری و ابراز محبت،به طور معنی داری در زنان سالم بیشتر از زنان با بیماری مزمن بود (۰۵ / ۰ > P).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که زنان با بیماری مزمن در مقایسه با زنان سالم، سازگاری زناشویی کمتری دارند. مراقبان سلامت هنگام ارائهمراقبت، بایستی در کنار مسائل جسمی مربوط به بیماری به مسائل خانوادگی بیماران از جمله ناسازگاری زناشویی نیز توجه داشته باشند و درصورت وجود این مشکل بیماران را به متخصصینی که بتوانند به آنان در جهت بهبود سازگاری زناشویی کمک کنند، ارجاع دهند.

کلیدواژه ها:

بیماری مزمن ، سازگاری زناشویی ، رضایت زناشویی