اثر سوپرجاذب هیدروژل A۳۰۰ بر عملکرد خیار و تخمین تابع بهینه تولید آب – عملکرد خیار تحت شرایط تنش خشکی

در این تحقیق، اثر تنش خشکی و سطوح مختلف سوپرجاذب بر عملکرد خیار رقم سوپر دامینوس هیبرید، در خاک شنی در یک مزرعه تحقیقاتی در شهرستان سیمره واقع در استان ایلام مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت طرح یکبار خرد شده در قالب بلوک‎های کامل تصادفی انجام گرفت. تیمارهای آبیاری در سه سطح ۱۰۰% آبیاری کامل (I۱)، ۸۰% آبیاری کامل (I۲) و ۶۰% آبیاری کامل  (I۳)به عنوان کرت اصلی و تیمارهای سوپرجاذب در چهار سطح به عنوان کرت فرعی شامل بدون استفاده از سوپرجاذب تیمار شاهد (S۰)، مقدار ۱۵گرم در مترمربع(S۱) ، ۳۰ گرم در مترمربع(S۲)  و  ۴۵ گرم در مترمربع (S۳) سوپرجاذب در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تیمارهای سطوح آبیاری و سوپرجاذب در سطح یک درصد بر عملکرد خیار معنی دار شدند. بیش‎ترین و کم‎ترین عملکرد خیار به ترتیب با میانگین های ۷/۳ و ۹۷/۱ کیلوگرم در مترمربع مربوط به تیمارهای آبیاری کامل (I۱) و تنش شدید خشکی (I۳) بود. هم چنین اثر تیمارهای آبیاری و سوپرجاذب در سطح یک درصد بر بهره­وری آب خیار معنی دار شدند. بر اساس نتایج بیش‎ترین و کم‎ترین بهرهوری آب به ترتیب با مقادیر ۱۱/۸ و ۱۵/۶ کیلوگرم بر مترمکعب مربوط به تیمارهای آبیاری کامل (I۱) و تنش خشکی شدید (I۳) بود. ضمنا تابعی درجه دوم به عنوان تابع بهینه تولید در شرایط خشکی برای خیار در صورت وجود سوپرجاذب در خاک شنی معرفی شد. در پایان نتیجه‎گیری شد که سوپرجاذب قادر است از کاهش معنی‎دار عملکرد خیار در شرایط تنش خشکی و بافت سبک شنی جلوگیری نماید.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، پلیمر سوپرجاذب ، کم‎آبیاری ، ذخیره‎سازی آب