«نوباستان گرایی و روان ساخت های ستیزبرانگیز: بایستگی سیاست گذاری هویتی نیازپایه»

اینک زمان هستی ایران با کیستی جویان جوان یا «نوباستان گرایان» روبه روست، کسانی که فرهنگ باستان را گنجینه ی معنایی گوهرین و بخشنده ی هویتی برین می شناسند. بازنمایی های گفتمانی نوباستان گرایان نشان می دهد آن ها روان ساخت ویژه ای دارند که می تواند به برخوردهای فرهنگی و میان گروهی (میان هواداران فرهنگ باستان و اسلام) دامن بزند. دگرسازی و اسلام را مایه ی تباهی شناسایی کردن؛ جایگاه فرهنگ باستان و اسلام را نابرابر دانستن؛ جمهوری اسلامی و کارگزاران آن را ریشه ی بدبختی ها انگاشتن؛ و احساس هراس هستی شناختی، بی ارزشی، خشم، و بیزاری از این ویژگی ها به شمار می روند. نوشتار کنونی با بهره گیری از آرای روان شناسان اجتماعی - چون «پراتو،» «گلاسفورد،» «کلمن،» «نادلر،» «ژاناف – بولمن،» و «ورتر» - این انگاره را پیش می نهد که برای اینکه نوباستان گرایی به ستیزه های معنایی نینجامد، سیاست گذاری هویتی نیازپایه بایسته است. در این زمینه، نخست دستگاه سیاست گذاری فرهنگی باید کاستی های پیشین خود را شناسایی کند و سپس، با زدودن آن ها، در برنامه ریزی های تازه ی خویش سه نیاز بنیادین و روان شناختی هویت اجتماعی نوباستان گرایان – احساس «خودارجمندی،» «دل بستگی،» و «یکپارچگی خود» – را برآورده سازد. بدین گونه بسیار شدنی است که گروه ها از تازش به سوی سازش بگریزند.

کلیدواژه ها:

نوباستان گرایی ، ویژگی های شناختی ، احساسات ، درگیری هویتی ، سیاست گذاری نیازپایه