معنا شناسی نقش نور در معماری کلیساهای ایرانی دوران صفویه (نمونه موردی کلیسای سرکیس مقدس)

عنصر نور دراغلب فرهنگ های اولیه بشری و در جوامعی با آداب و رسوم و عقاید مذهبی متفاوت همچنان در طول زمان مشاهده می شود، برخی از جوامع نور خورشید را در تشریفات مذهبیشان به کار می برند و برخی دیگر درخشش اجسام نورانی را به عنوان عامل ایجاد فعل و انفعالاتی رمز آلود جهت دستیابی به حیطه هایی ماورای دنیای زمینی تلقی می کردند. در اغلب ادیان" نور نماد عقل الهی و منشا تمامی پاکی ها و نیکی هاست و خارج شدن انسان از تاریکی جهل و تابیده شدن نور معرفت در وجودش همواره یک هدف نهایی می باشد. نور به عنوان عنصری بارز و مستقل از سایر عناصر و مفاهیم به کار رفته در ساختمان به کار گرفته می شود به گونه ای که شعاع های آن به طور واضح در داخل کالبد مادی و تاریک حجم قابل مشاهده است، فضاهای عمیق و تاریک کلیساهای قرون وسطی و یا مساجد اسلامی که با عنصر نور مزین شده اند به خوبی قادر به انتقال یک حس روحانی و معنوی می باشند. آنچه محور اصلی این مقاله می باشد، استفاده از نور طبیعی به عنوان یک عنصر معنوی در معنابخشی به فضای معماری کلیسای سرکیس مقدس می باشد که در فضاهای این کلیسا، انسان با نمادهای ناپیدا و پدیده های متفاوت، از جمله نور معنا می یابد. روش تحقیق در پژوهش حاضر بصورت توصیفی تحلیلی با تکنیک تحلیل محتوای متن می باشد. داده های این تحقیق غالبا ماهیت کیفی دارند و تجزیه و تحلیل اطلاعات بصورت جداول کیفی به یافته ها و نتایج مورد نظر منتهی می شود.

کلیدواژه ها:

نور ، کلیسا ، تزیینات ، فضاهای مذهبی ، تزیینات