بررسی فریضه واجب فراموش شده امر به معروف و نهی از منکر در بستر قوانین ایران و تطبیق آن با منابع فقهی و حقوقی

امر به معروف و نهی از منکر از واجبات ضروری دین اسلام است و این فریضه به حدی مورد تاکید قرار گرفته است که سعادت جامعه را در گرو آن و ترک آن را موجب گمراهی و شقاوت دانسته اند. امر به معروف و نهی از منکر از گستره ی زیادی برخوردار است و به همین علت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به عنوان نظارت همگانی، به موضوع اصل هشتم در آمده است.در نظام جمهوری اسلامی ایران با پیروزی انقلاب اسلامی، در راستای اسلامی کردن قوانین و ورود وظایف اسلامی به چارچوب قوانین، امر به معروف و نهی از منکر در قالب وظیفه دینی به شکل قاعده حقوقی درآمد و در اصل هشتم قانون اساسی به عنوان وظیفه ای همگانی مطرح گردید امر به معروف و نهی از منکر سرسلسله ی مباحث اخلاقی- اجتماعی است. امر به معروف و نهی از منکر از فروع دین و فریضه ای الهی و بنا به عقیده ی عموم اندیشمندان شیعه واجب کفایی است. در زمان برپایی حکومت اسلامی، احیای این فریضه بر جامعه ی اسلامی لازم است. در برخی از آیات قرآن کریم به اقامه ی این فریضه امر شده است و از دیگر سو، پاره ای از آیات قرآن فرد را مسئول اعمال خود می داند و می گوید گمراهی و هدایت دیگران به فرد ضرری نمی رساند. این پژوهش با روش تحقیق ترکیبی با هدف تبیین عواملی منجر به فراموش شدن فریضه واجب امر به معروف و نهی از منکر در بستر قوانین فقهی و حقوقی به رشته تحریر درآمد.در پایان نیز فقد قانون و عدم وجود ساز و کارهای قانونی مکفی از دلایل اصلی به فراموشی سپردن شدن فریضه امر به معروف و نهی از منکر به عنوان نتیجه برشمرده شد.همچنین از نظر فقهی نیز با خلاء هایی در رابطه با عمل به این فریضه به تناسب نیازهای جوامع امروز ، به عنوان عللی از به فراموشی سپرده شدن آن می شود روبرو می باشیم.