بررسی و اولویت بندی موانع بکارگیری انرژی های تجدیدپذیر در حمل ونقل دریایی (مورد مطالعه بندر چابهار)

افزایش روزافزون تقاضای انرژی ، مشکلات آلودگی محیط زیست ، اتلاف انرژی و نظایر آن موجب جایگزینی انرژی های تجدیدپذیر به عنوان راهکار اصلی در اغلب کشورها شدهاست . امروزه حمل ونقل دریایی ، شالوده و زیربنای اصلی تجارت و عنصر اصلی زنجیره تامین کالاست . در این زنجیره، بنادر به عنوان عامل تحریک اقتصاد کشورها و حلقه ارتباطی میان حمل ونقل دریایی و زمینی ، تداوم جریان کالا و خدمات را تضمین کرده و ارزانترین راه تبادل کالا را در اختیار تجار و صاحبان کالا قرار می دهند. بندر چابهار بعلت موقعیت استراتژیک و دستیابی به آبهای آزاد بین المللی جایگاه ویژه ای در مبادلات ایران با سایر کشورهای منطقه در زمینه ترانزیت و ترانشیب دارد.از این رو، در این پژوهش تلاش شده است با تبیین موانع توسعه انرژی های پاک در بندر چابهار، نگاهی واقع گرایانه راهکارهای برای این توسعه مورد بررسی قرار گیرد. به این ترتیب با جمع آوری اطلاعاتی از طریق پرسشنامه و ارتباط با متخصصین و مسئولان حوزه انرژی در رابطه با موانع و ظرفیت های توسعه انرژی های پاک در بندر چابهار جمع آوری شده-است و از تحلیل های آماری و بررسی ادبیات موضوع به روش دلفی فازی برای شناسایی و تائید موانع به روش تجزیه و تحلیل توصیفی دادهها استفاده شده است . براساس نتایج آزمون، رابطه مثبت و معنی داری بین عامل های اقتصادی ، اجتماعی - فرهنگی ، مدیریتی ، آموزشی ،ارزان بودن سوخت فسیلی با امکان بکارگیری انرژی های نو در بخش حمل ونقل دریایی بندر چابهار وجود دارد. نتایج حاصل نشان داد که متغیرهای مذکور توانایی تبیین ۶۵ درصد امکان بکارگیری انرژی های نو در بخش حمل ونقل دریایی بندر چابهار را دارا می باشند. پیشنهاد می شود، از طریق تربیت نیروی انسانی متخصص و ماهر در بخش های دولتی و خصوصی در زمینه پیاده سازی پروژههای انرژی های تجدیدپذیر و نگهداری آنها و اتخاذ سیاست ها، قوانین مناسب ، منابع مالی تعریف شده و دادن تسهیلات ویژه از پروژههای انرژی های نو در حمل ونقل دریایی بندر چابهار حمایت شود.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدپذیر ، توسعه پایدار ، حمل ونقل دریایی ، بندر چابهار ، موانع بکارگیری انرژی سبز