بررسی تاثیر نانوپروتئین های مبتنی بر آلبومین در درمان بیماری ها (مقاله مروری)

نانوذرات پروتئینی برای دارورسانی در بیماری ها، کاهش سمیت دارو و بهبود اثرات درمانی ایجاد شده اند. در مقایسه با سیستم های دارورسانی معمولی نانوذرات پروتئینی دارای مزایایی مانند زیست سازگاری و تخریب پذیری هستند. میل ترکیبی آلبومین با داروهای آبگریز برگشت پذیر است و این امکان را به کمپلکس میدهد که در خون منتقل شده و در سطح سلولی موردنظر آزاد شود. دارا بودن محل های اتصال دارویی متنوع، آلبومین را به یک کاندید ایده آل برای حامل دارو، به ویژه برای داروهایی با حلالیت ضعیف تبدیل کرده است. اطلاعات جمعاوری شده نشان میدهد، سطح نانوپروتئینها به دلیل وجود گروه های عاملی به راحتی قابل تغییر است و امکان بارگیری راحت داروها را برای دارورسانی و درمان ترکیبی فراهم می کند. در آلبومین تعاملات با داروها، از طریق جفت شدن شیمیایی پیوندهای کووالانسی یا برهمکنش های غیرکووالانسی مانند برهمکنش آبگریز و الکترواستاتیکی به دست آید. از جمله جاذبه الکترواستاتیکی با داروهای دارای بار منفی (مانند گانسیکلوویر)، داروهای دارای بار مثبت (مانند اولیگونوکلئوتیدها) و ترکیبات دوگانه دوست (مانند دوکسوروبیسین) و آبگریز (مانند پاکلیتاکسل) می دهد. همچنین گروه های آمینو، تیول و کربوکسیل روی سطح آلبومین پیوند لیگاندها و بارگیری داروها را از طریق واکنش های شیمیایی آسان می کنند. نتیجه بررسی سیستم های مختلف دارورسانی مبتنی بر آلبومین، ازجمله لومیر و ویکتوزا در درمان دیابت، اوزورالیزوماب در درمان آرتریت روماتوئید، آلبوفرون در درمان هپاتیت C ، نشان داده عملکرد مثبت و قابل قبولی دارند. پروتئین های تولید شده با این روش ها تک سایز و دارای وزن مولکولی ثابت و مشخص می باشند. با طراحی ساختار آنها می توان گروه های مختلف مانند عوامل هدف را به سطح آنها متصل کرد و همچنین سرعت تجزیه و رهاسازی دارو توسط آنها را تنظیم کرد. از جمله آنها میتوان به پروتئین های آلبومین سرم نوترکیب انسانی (rHSA) و ژلاتین نوترکیب اشاره کرد. تولید پروتئین با روش های مهندسی ژنتیک منجر به افزایش قیمت تمام شده محصولات می شود و همچنین بدن انسان نسبت به پروتئین های خارجی واکنش ایمنی نشان داده است و از آنجایی که پروتئین ها اغلب مولکول های آبدوست هستند، اغلب آنها قادر به آزادسازی دارو برای مدت طولانی نیستند و نانوذرات آنها با جذب آب بدن متورم می شوند و دارو به سرعت در خارج پخش می شود. بنابراین، مولکول های پیوند دهنده شیمیایی مانند فرمالدئید و گلوتار آلدئید معمولا برای تثبیت ساختار آنها هنگام تهیه نانوذرات پروتئینی استفاده می شوند ولی با این حال استفاده از این مواد باتوجه به مزیتهای بیشتر توصیه میشود.

کلیدواژه ها:

نانوذرات پروتئینی ، نانوساختار ، سرطان ، نانوذرات مبتنی بر آلبومین ، دارورسانی