توسعه و تدوین مدل تعیین سطح بهینه تولید نفت خام و گاز غنی بر اساس فاکتورهای فنی و زمین شناسی و عناصر قراردادی در پروژه های نفت و گاز ایران

این پژوهش به بررسی، توسعه و تدوین مدل ریاضی تعیین سطح بهینه تولید نفت خام  و گاز غنی، بر اساس فاکتورهای فنی و زمین شناسی و عناصر قراردادی در پروژه های نفت و گاز ایران می پردازد. مقصود از سطح بهینه تولید، سطحی از تولید است که به ازای آن سطح از تولید، منافع اقتصادی حاصل از پروژه نفت و گاز حداکثر می گردد. برای این منظور ابتدا مدل های رایج در تعیین سطح بهینه تولید نفت و گاز مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند و پس از شناسایی نواقص و اشاره به کاستی های هریک،  مدل جامعی برای تعیین سطح بهینه تولید نفت و گاز در پروژه های نفت و گاز ایران  پیشنهاد گردید. مدل پیشنهادی در این پژوهش از شاخه مدل های بهینه یابی غیرخطی و پویاست که در آن، حداکثرسازی ارزش خالص فعلی هریک از پروژه های نفت و گاز به ازای سطح تولید موردنظر به عنوان تابع هدف تنظیم گردیده و فاکتورهای فنی، تکنولوژیکی و عناصر قراردادی به عنوان قیود (محدودیت) به مدل تحمیل شده اند. نتایج حاصل از این پژوهش در تعیین سطح تولید نفت خام و گاز غنی و نیز تدوین طرح جامع توسعه میادین نفت و گاز کشور از سوی واحد برنامه ریزی تلفیقی شرکت ملی نفت ایران قابل استفاده است. همچنین نتایج این پژوهش به شرکت های فعال در صنعت نفت و گاز کمک می کند برای توسعه و بهره برداری بهینه از میادین نفت و گاز، استراتژی ها و برنامه های موثرتر و سودمندتری طراحی نمایند.

کلیدواژه ها:

بهینه یابی ، سطح تولید ، فاکتورهای زمینشناسی ، فاکتورهای تکنولوژیکی ، قراردادهای نفت وگاز ، ارزش خالص فعلی پروژه.