شهر بی انضباط و محدودیتهای ظهور شهروندی در ایران

حکومتپذیری ۱سازوکاری است که شهر مدرن را به شهری منضبط بدل کرده است. پیامدهای چنینشهری موضوع تاملات جامعهشناسان و فیلسوفان بوده است. برخی از نظریهها بر اخلاق اجتماعی وفردگرایی دگرخواهانه و برخی دیگر بر شکلی از جامعه انضباطی تاکید کردهاند. نحوه تکوین جامعهانضباطی و شهر منضبط در کانون اصلی چنین مباحثی بوده است. چنین نظریههایی عمدتا جهتتوضیح شکلگیری جامعهای با انضباط بهکار گرفته میشوند، در حالی که در موضوع بحث ما چنیننظریههایی بناست به تشریح آنچه که ما شهر بیانضباط مینامیم کمک کنند. این مقاله ضمن بحثحول نتایج یک تحقیق درباب نظارت و کنترل در جامعه نشان میدهد شهر بیانضباط در ایران ازخصایصی چون احساس بیهنجاری در میان شهروندان، عدم احساس نظارت و کنترل، بیاعتمادی بهنهادهای انضباطی و احساس عدم قطعیت قانون برخوردار است. سپس بر اساس چنین شاخصهایی بهمولفههایی از عقلانیت در زندگی روزمره میرسیم که متناسب با شهر بیانضباط است. شهر بیانضباط ازنظر ما قبل از هرچیز متاثر از سازمان اجتماعی جامعهای است که به چنین بیانضباطیای دامن میزند

کلیدواژه ها:

شهر بی انضباط ، اخلاق شهروندی ، عقلانیت ، نظارت ، آنومی