تعیین زیربخش های بالفعل و بالقوه جهت برنامه ریزی توسعه کشاورزی استان خراسان رضوی (با تاکید بر زیربخش دام)

رمز موفقیت سیاست توسعه منطقه ای، تاکید بر خصوصیات خاص منطقه مورد نظر، یا توسعه درون زا، با استفاده از پتانسیل منابع انسانی، نهادها و منابع فیزیکی محلی است. این مطالعه با هدف تعیین زیربخش های بالفعل و بالقوه برای برنامه ریزی توسعه کشاورزی استان خراسان رضوی، درصدد است تا درک درستی از توانمندی ها و تنگناهای شهرستان های استان در هر یک از زیربخش های کشاورزی را فراهم نماید. برای این منظور از مدل های تحلیلی ضریب مکانی در اقتصاد فضایی برای اندازه گیری مزیت های محلی بالفعل و بالقوه شهرستان ها جهت برنامه ریزی توسعه فعالیت های بخش کشاورزی استان خراسان رضوی و داده های سال های ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۷ مستخرج از سالنامه های آماری جهاد کشاورزی استان خراسان رضوی استفاده شده است. براساس نتایج تجزیه و تحلیل ضریب مکانی ایستا در استان خراسان رضوی، زیربخش های دام و شیلات پایه محسوب می شوند. همچنین سه زیربخش باغی، شیلات و دام پتانسیل توسعه بالایی را در استان دارند. اگرچه در مورد وضعیت زیربخش های باغی و شیلات استان خراسان رضوی جای نگرانی نیست، اما سهم نزولی زیربخش دام در ارزش افزوده بخش کشاورزی استان و نیز کاهش تعداد شهرستان های مزیت دار، به ویژه در تولید گوشت قرمز توجه ویژه سیاست گذاران بخش کشاورزی استان را به سمت این زیربخش می طلبد. انجام چنین مطالعاتی در برنامه ریزی های آتی برای تولید مداوم و مستمر محصولات بخش کشاورزی هم در سطح استانی و هم در سطح ملی می تواند موثر واقع شود. بهبود امنیت سرمایه گذاری در این زیربخش در نقاط دارای مزیت به منظور افزایش سرمایه گذاری به حدی فراتر از جبران استهلاک سرمایه گذاری های موجود، به عنوان یکی از راهکارهای اصلی می تواند درنظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

زیربخش پیشتاز ، ضریب مکانی ایستا ، ضریب مکانی پویا ، مزیت رقابتی