جایگاه حکمی تزئینات در معماری ایرانی اسلامی

آراستن از دیرباز بخشی از هنراصیل بوده است اما آرایه بندی آن گونه که درتکمیل صورت باشد و نه تنها راهی برای زدودن کاستی هابیشتر دردنیای هنر سنتی رواج داشت دردوران پس ازاسلام این شیوه سیرتکامل پیمود و آرایه هایی که از پس پیرایه ها سربرآورده بودندبا الهام از اصالت الهی هنر اسلامی معنایی چون تازه یافتند که سرآغاز آفرینش صورتی دیگر جهانی از هنر گشتند پیدایش اسلام روحیتازه درکالبد هنر دمید که پیدایی مفاهیم تازه و دگرگونی بنیادین درباورهای هنری را درپی داشت این مفاهیم درآرایه های معماریاسلامی صورتی نمایان دارند به گونه ای که برهر نقش و هرصورت می توان معنایی نهان از کمت الهی و اسلامی یافت و از ورای آن بهتماشای جهانی نو نشست این پژوهش درگذری به معانی سنت و معماری و با نگاهی به گونه های آرایه بندی و مفاهیم نهفته درمتن آنهادرپی دست یابی به تعریفی نو از آرایه های معماری اسلامی و مبانی فلسفی و کمی آنهاست بدین سان آرایه ها شاخساران پیوند فضاهایگونه گون معماری اسلامی خواهند بود. از مبانی کمی تزئینات بررسی شده در مقاله حاضر می توان به این موارد اشاره کترد وحدتوجود ما تجلی کثرت از وحدت، بازگذشت کثرت به وحدت.

کلیدواژه ها:

مبانی کمی ، معماری ایرانی اسلامی ، حکمت ، تزئینات ، وحدت وجود