ارزیابی برای پایداری؛ راهبردی عملگرایانه برای توسعه پایدار منطقه مکران

از زمانی که اولین بار توسعه پایدار در سال ۱۹۸۷ توسط کمیسیون برانتلند (WCED) بدین صورت تعریف شد:"توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای فعلی را برآورده می سازد بدون آنکه توانایی نسل های آتی را در تامین نیازهایشان با مخاطره مواجه کند" تا کنون بیش از ۳۰۰ تعریف از پایداری ارایه شده است. در حالی که قرن بیستم با بحث در مورد معنای توسعه پایدار و پایداری مشخص شده است، این روند در حال حاضر به سمت تعریف مجدد مفهوم پایداری با رویکردی عمل گرایانه هدایت شده است.همچنین در آغاز قرن بیست و یکم بود که نمایندگان سازمان بین المللی دریانوردی (IMO) به طور علنی، جهت و اهدافی را برای دستیابی به صنعت دریایی پایدار، تعیین کردند. در این مقاله با توجه به اصول بنیادین "توسعه پایدار" مدلی کامل تر و متوازن تر برای ارزیابی میزان پایداری زیست محیطی برنامه ها و پروژه های توسعه ای ارایه گردیده است که قادر خواهد بود ضمن استفاده از مزایای EIA و SEA نقاط ضعف روش های مذکور را رفع نماید.این مدل که "ارزیابی برای پایداری" نام گرفته است بر هشت اصل بنیادین منبعث از توسعه پایدار استوار است.در این مدل؛ شاخص ها و نشانگرهای ارزیابی برنامه ها و پروژه ها بر مبنای اصول هشت گانه منبعث از توسعه پایدار "حفاظت از اکوسیستم های طبیعی"، "تنوع زیستی و یکپارچگی اکولوژیک"، "بهبود اقتصادی طولانی مدت"، "عدالت اجتماعی و حفظ حقوق جوامع محلی"، "سود زیست محیطی از توسعه"، "تطابق و پیشگیری" و" ساختار حکمرانی وسیاستگزاری متناسب" طراحی و اندازه گیری می شوند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، ارزیابی پایداری ، ارزیابی برای پایداری ، مکران ، حکمرانی زیست محیطی