راه کارهای تحکیم یکپارچگی ملی در منطقه جنوب شرق ایران

منطقه مکران دارای جایگاه ویژه ای در سیاست ها و راهبردهای جمهوری اسلامی ایران دارد و این مهم طی دهه های اخیر مورد توجه ویژه ی دولت مردان کشور قرارگرفته و اعتبارهایی در راستای احیای ظرفیت های بالقوه آن تخصیص داده شده است. با این وجود جایگاه منحصر به فرد ژئوپلتیکی منطقه در تولید قدرت ملی جمهوری اسلامی ایران و نزدیکی آن به تنگه راهبردی هرمز از یک سو و نقش گذرگاهی آن برای دستیابی به منطقه ای که می توان از آن به نام هارتلند نوین نام برد، از سوی دیگر، اهمیت و جایگاه این منطقه را نزد قدرت های سنتی و نوظهور بین الملل بالاتر برده است. با توجه به چنین شرایطی سوال اینجاست که آسیب پذیری های امنیتی کشور در منطقه با نگاه بر تسلط راهبردی ج.ا.ا بر دریای مکران و به ویژه امتداد غربی آن یعنی تنگه هرمز چیست؟ این مقاله ضمن پاسخ به این سوال به ارائه پیشنهاداتی جهت مصون سازی نسبی در برابر سناریوهای محتمل نامطلوب کشور می پردازد. به این منظور با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی ضمن مطالعه اسناد، مدارک، کتب و مقالات مرتبط به روش کتابخانه ای، ابتدا با تاکید بر رویکرد ژئوپلتیکی ضمن اشاره به عوامل تهدید امنیت زدا در راستای تحکیم یکپارچگی ملی جمهوری اسلامی ایران در منطقه جنوی شرق ایران راه کارهایی ارائه شده است. در پایان نگارنده نتیجه می گیرد که اتخاذ سیاست های مولد واگرایی قومی و پیوند آن با امتداد جنوبی سواحل مکران، استفاده از گسل های قومیتی در سطح استان سیستان و بلوچستان و طرح های آمایشی پنهان از سوی بازیگران رقیب با طرح های تجزیه طلبانه هدفمند برای پایان تسلط ایران بر سواحل جنوبی و به ویژه تنگه هرمز همسو است.

کلیدواژه ها:

مکران ، یکپارچگی ، آسیب پذیری ، تنگه هرمز ، راه کار.