مروری بر پیشرفت های جدید و نقش تنظیم کننده های رشد در کشت بافت گیاهی

گیاهان تنظیم کننده های رشد گیاهی PGRs را سنتز و از آنها به عنوان مواد شیمیایی برای حمایت از رشد، تمایز و نمو خود استفاده می کنند. این ترکیبات بخشی جدایی ناپذیر از کشت بافت هستند و در غلظت های بهینه در محیط غذایی اضافه می شوند. برای چند دهه، بسیاری از PGR های جدید مورد مطالعه قرار گرفت هاند، اما گزارش های نسبتا محدودی برای استفاده از این PGR ها در کشت بافت گیاهی وجود دارد. دستیابی به کالو س و جنین زایی سوماتیک در زمان کوتاه و با راندمان بالاتر برای گونه های مقاوم دشوار است. علاوه بر این، کشف PGR های سازگار با محیط زیست، ارزان تر و موثر ضروری است. گیاهان منبع غنی متابولیت های ثانویه هستند. با اینحال، بهر هبرداری بیش از حد از گیاهان برای این متابولیت ها اغلب آنها را در معرض خطر انقراض قرار میدهد. اینگیاهان برای حفظ تنوع زیستی و تولید ترکیبات مفید نیاز به کشت و تکثیر به موقع دارند. ب هدلیل این محدودیت ها، روش های کشتبافت در شرایط آزمایشگاهی و کشت سوسپانسیون سلولی برای تولید متابولیت های ثانویه راه را برای افزایش تولید در شرایطآزمایشگاهی هموار می کند و جایگزینی برای غلبه بر مشکلات تولید مزرعه و پیشبرد حفاظت از آنها می دهد [ ۱۹ ]. پیشرفت فن آوری های تجزیه و تحلیل LC-MS/MS به طور قابل توجهی توانایی ما را برای تعیین کمیت مقادیر بسیار کم این PGR ها در گیاهان بهبود بخشیده است. از آنجا که در بیوتکنولوژی گیاهی، اولین نیاز برای تراریختی ژنتیکی هر محصول مهم، پروتکل باززایی است که باید بهطور جداگانه برای هر گونه از جمله گیاهان مقاوم بهینه شود. به دست آوردن غلظت PGR در گیاهان مقاوم به محققان کمک می کند تا داده های فیتوشیمیایی مربوط به PGR را بیشتر درک کنند که می تواند برای طراحی یک پروتکل باززایی مناسب برای آن گونه خاص استفاده شود. این یک ابزار جدید در غلبه بر مقاومت در کشت بافت گیاهی و کمک به افزایش درک وکارایی سیستم های ریخت زایی گیاهی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

کشت بافت گیاهی ، تنظیم کننده های رشد ، اکسین ، سیتوکینین ، محیط کشت