آرمان شهر از نظر متفکرین ایرانی-اسلامی در سبک های خراسانی، رازی،آذری و اصفهانی

آرمان خواهی در زندگی انسان در گونه های مختلفی تبلور یافته و از آن جهت که مهم ترین عامل پویایی و تعامل بشر بوده و موجب شده که او در طبیعت و زندگی ساکن نشود، اندیشمندان هر عصری آن را در قالب «مدینه فاضله» یا «اتوپیا» بیان داشته اند. (احمدی و افرادی، ۱۳۹۱ ) پژوهش حاضر با بررسی افکار آرمان شهرگرایان ایرانی-اسلامی نشان می دهد کهعبودیت خداوند، توجه به معنویت و روحانیت حیات انسان، احترام به انسانیت انسان و سعی در رشد کرامت های انسانی،وحدت و عدالت از جمله ویژگی های مهم آرمان شهرهای اسلامی است. متفکران ایرانی-اسلامی کوشیدا ند به توصیفآرمانی شهری ایده آل که در آن تحقق عدالت، رسیدن به حقیقت، طرح جامعه آرمانی، برابری و برادری، شیوه های رستگاریخلایق، مفاهیم عقلانی تحقق بهشت زمینی و... پرداخته اند. شهر مد نظر آنان، کالبد و شکل ثابتی ندارد و ایشان بیشترابعاد ذهنی شهر آرمانی را ارائه می کنند. این متفکران اصول قرآن، سنت، فطرت انسان را مد نظر قرار می دهند و بعدا کالبدبا توجه به آن اصول و منطبق با شرایط زمانی، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی به وجود خواهد آمد. لذا در اسلام یک آرماش هرو یک شیوه شهرسازی اسلامی داریم، اما به تعداد شهرها می توانیم شهر اسلامی داشته باشیم. در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی سعی شده است به سیر اندیشه های آرما نشهر ایرانی-اسلامی در دوره های مختلف شهرسازی ایران (خراسانی، رازی ،آذری و اصفهانی) و بررسی آن از دیدگاه فلاسفه ایرانی مسلمان پرداخته شود

کلیدواژه ها:

آرمان شهر ، فلاسفه مسلمان ، فلاسفه ایرانی ، اسلام ، مدینه فاضله.