احیای بافت کهن شهری باتاکیدبر پیاده مداری براساس SWOT و ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی (مطالعه موردی: منطقه ۵شهر خرم آباد)

در طول چند دهه گذشته سلطه شهرسازی مدرن وتاکید درحرکت سواره،موجب غفلت ازحرکت پیادهوافول ارزش های اجتماعی،فرهنگی – بصری وحیات مدنی دربافت های کهن شهری را به خطر انداخت.گسترش بی رویه جمعیت درچند گذشته،باعث شکل گیری بافت های جدید شهری وجابجایی ساکنانوکاربری های شهری به نواحی جدید شده است.واین جابجایی ها به کاهش جمعیت درمناطق فرسودهوحیات اقتصادی واجتماعی وکارکردی خودراازدست داده و حیات شهری دراین مناطق روبه زوال میباشد. وانتقادات زیادی ازسوی صاحب نظران برای ارتقا کالبد وحیات شهری در این بافت ها پیشنهاد شدهاست؛ که می توان به پیاده مداری اشاره کرد.ودر این پژوهش منطقه ۲شهرداری خرم آباد به عنوان منطقهمورد مطالعه انتخاب شده است. که این منطقه هسته اولیه شهر وجزء بافت فرسوده محسوب می شود. وپژوهش به روش تحلیلی – توصیفی وبا تکیه بر اسناد مکتوب ومطالعات میدانی در رابطه با محورپیاده بافت کهن خرم آباد،تجزیه وتحلیل اطلاعات از روش SWOT با هدف بررسی افزایش تعاملات اجتماعی است اجرای سیاست های پیاده گستری در مناطق کهن شهری ،امکانهای تجاری وتفریحی درآن رونق گرفتهوباعث بالابردن کیفیت زندگی وتعاملات اجتماعی می شود.

کلیدواژه ها:

شهرسازی مدرن ، احیا بافت کهن ، پیاده مداری ، شهرخرم آباد