فرهنگ و جامعه‎ی آرمانی اسلام

اندیشمندان لیبرال غربی، در دوران مدرنیته در ساخت و پرداخت جامعه‎ی آرمانی، عموما گرفتار نوعی غفلت از اندیشه‎ی معنوی بودند و با رویکرد اومانیستی، به مبدا آسمانی پشت کرده و جامعه‎ی آرمانی را در سایه‎ی تحقق فرهنگ لیبرال‎دموکراسی غرب امکان پذیر می دانستند. در دوره‎ی پست مدرنیسم نیز نظریه پردازانی همچون فوکویاما، آلوین تافلر، واترز، هانتینگتون، در پیش بینی آینده‎ی جهان، نه تنها انسان را به پایان تاریخی پر از صلح و رفاه، نوید نمی دهند، بلکه جنگ جهانی سوم و برخورد فرهنگ ها و تمدن ها را پیش بینی می کنند، هرچند اکثر قریب‎به‎اتفاق آن ها، درنهایت، پیروزی فرهنگ غرب را در این برخوردها قطعی می دانند. از سوی دیگر، طرح جامعه و فرهنگ آرمانی، در قالب اعتقاد به ظهور منجی و مهدویت در معنای عام خود، یک باور دینی فراگیر در بین انسان ها بوده است؛ زیرا در ادیان مختلف چنین اعتقادی به نحو ملموس و بارزی تجلی یافته است و منجی با تعابیر مختلفی همچون »کالکی» در آیین هندو «مسیحا» در یهود و مسیحیت، «سوشیانت» در زرتشت و درنهایت، «مهدی (عج)» در فرهنگ اسلامی یادشده است. چنین تعابیر و باورهایی به رغم تفاوت های خاص خود، در تاکید بر ظهور یک منجی جهت گشودن راه جدیدی فراروی انسان، در جهت نیل به سعادت ابدی، مشترک هستند. ازاین رو، مهدویت و منجی گرایی دغدغه‎ی تمامی انسان ها در دوره های مختلف تاریخی بوده است و در روزگار ما نیز که انسان معاصر دچار ظلم و بی عدالتی ها در عرصه‎ی جهانی است، این مسئله بسیار حائز اهمیت است.

کلیدواژه ها:

مهدویت ، فرهنگ مهدوی ، جامعه‎ی آرمانی ، عصر ظهو