اثربخشی حکمروایی خوب در راستای توسعه مدیریت روستایی

یکی از ابعاد منطقه ای حکمروایی، حکمروایی روستایی است که به کیفیت اداره امور روستایی اشاره دارد. مفهوم حکمروایی روستایی، بیانگر اقتدار سیاسی، اقتصادی و مدیریتی به وسیله شبکهای از کنشگران رسمی حکومت محلی، بخش خصوصی و نهادهای مدنی در حوزه های شهری وخصوصا روستایی است. آنچه که محلی بودن حکمروایی را تعیین میکند میزان مشارکت موثر ساکنان و کنشگران محلی در تعیین آرمانها و خواسته ها محلی و تلاش مشترک برای تحقق اهداف و خواسته های جامعه روستایی است. در سالیان اخیر از بروزترین و شایعترین رویکردها در زمینه مدیریت روستایی، رویکرد حکمرانی مطلوب روستایی است که در واقع یک نظام مدیریت روستایی به شکل آمیخته و موزون را تداعی میکند، که سه ارگان جامعه مدنی، بخش خصوصی و دولت در تمامی برنامه ها و پروژه ها حضور فعال و مستمر دارند. این الگو، با معیارهایی چون مشارکت، شفافیت، پاسخگویی، قانونمندی، عدالت، کار آیی و توسعه انسانی بر توجه بیشتر به توزیع مناسب خدمات، بالا بردن سطح کیفیت زندگی روستاییان، توسعه بر مبنای مردمسالاری، کنترل اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی روستا تاکید دارد به عنوان موثرترین و پایدارترین روش به کارگیری مدیریت چند سطحی روستاها، مطرح شده است. در این مقاله به بررسی اثربخشی حکمروایی خوب در راستای توسعه مدیریت روستایی می پردازیم. روش تحقیق از نوع تحلیلی-توصیفی می باشد و روش گردآوری داده ها بر مبنای فیش برداری و استفاده از کتب و مقالات علمی می باشد.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب ، مدیریت ، توسعه پایدار ، حاکمیت ملی