واکاوی تجارب جهانی در تامین مسکن قابل استطاعت: اتریش، آلمان و سنگاپور

وقوع انقلاب صنعتی را میتوان نقطه عطفی در نظام برنامه ریزی شهری دانست، چرا که آغازگر جریان چشمگیر هجومجمعیت به سوی شهرها و متقابلا جهت گیری برای پاسخ به مسائل متاثر از آن است. در طول چند دهه اخیر، گرایشفزاینده به شهرنشینی و سرریز جمعیت به شهرهای بزرگ، مسکن را به مسئله ای اساسی در برنامه ریزی شهری به ویژهدر کشورهای در حال توسعه تبدیل کرده است. در این میان، مسکن قابل استطاعت به عنوان یکی از راهکارهای مواجههبا مسئله کمبود مسکن، دیرزمانی نیست که در بسیاری از شهرهای کشورهای مختلف جهان مورد توجه قرار داد. بر ایناساس، در این پژوهش با استفاده از جمع آوری داده ها به شیوه کتابخانه ای و از طریق تحلیل محتوای مقالات و اسنادمکتوب، واکاوی تجارب جهانی در تامین مسکن قابل استطاعت با استناد به سه نمونه وین، فرایبورگ و سنگاپور هدف گذاریشده است. یافته های پژوهش گویای آن است که سیاست وین در تامین مسکن قابل استطاعت، با تاکید بر شمولحداکثری شهروندان، از طریق تمرکززدایی از جمعیت، توسعه حملونقل و ارائه یارانه ها دنبال می شود که ناظر برجهت گیری کلان در کشور اتریش مبنی بر دخالت غیر مستقیم دولت در بازار مسکن است. کشور آلمان نیز با حرکت بهسمت بازار آزاد و همسو با دخالت غیر مستقیم دولت در بازار مسکن، تنها اقشار آسیب پذیر جامعه را هدف قرار میدهدو شهر فرایبورگ نیز در راستای همین سیاست عمل میکند. این در حالی است که در سنگاپور، با اتکا به رویکرد دخالتمستقیم دولت در بازار مسکن، بالغ بر ۸۰ درصد از مردم در خانه های دولتی سکونت دارند و ثبات اقتصادی، مانع ازافزایش قیمت مسکن میشود. بهره گیری از تجارب مذکور و نمونه های مشابه دیگر، مبتنی بر شرایط و اقتضائات زمینه ایو محلی، زمینه ساز اتخاذ سیاست های کارآمد در تامین مسکن قابل استطاعت به عنوان موضوعی اساسی در سایر کشورهااز جمله ایران است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، تجارب جهانی ، مسکن قابل استطاعت ، اتریش ، آلمان ، سنگاپور