بررسی مروری بر پمفیگوس و نحوه ابتلا و انواع آن

پمفیگوس گروه نادری از بیماریهای خودایمنی تاولزا است که بر پوست و غشاهای مخاطی تاثیر می گذارد. در پمفیگوس، اتوآنتی بادیها علیه دسموگلئین تشکیل می شوند که » چسب« را تشکیل میدهد که سلولهای اپیدرمی مجاور را از طریق نقاط اتصال به نام دسموزوم به هم متصل میکند. انواع مختلفی از پمفیگوس (پمفیگوس ولگاریس، پمفیگوس فولیاسئوس، درماتوز نوتروفیل IgA داخل اپیدرمی و پمفیگوس پارانئوپلاستیک) از نظر شدت متفاوت است.بحث: در صورت عدم درمان، پمفیگوس میتواندکشنده باشد، که معمولا ناشی از عفونت فرصت طلبانه ضایعات است. رایج ترین درمان، تجویز استروئیدهای خوراکی، به ویژه پردنیزون، اغلب در دوزهای بالا است. عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها ممکن است نیاز به استفاده از داروهای به اصطلاح نگهدارنده استروئید یا کمکی داشته باشد. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، مانند CellCept (اسید مایکوفنولیک): در سال های اخیر، داروهای کمکی، به ویژه بیولوژیک ها، نویدبخش بوده اند.نتیجه گیری: پمفیگوس بیماری است که باعث ایجاد تاول و زخم در پوست یا غشاهای مخاطی مانند دهان یا اندام تناسلی می شود. پمفیگوس می تواند در هر سنی رخ دهد، اما اغلب در افراد میانسال یا مسن دیده میشود. معمولا یک وضعیت طولانی مدت (مزمن) است و برخی از انواع آن بدون درمان می توانند تهدید کننده زندگی باشند.

کلیدواژه ها:

بیماری ، پمفیگوس ، تاول ، دارو