بررسی رابطه بین آموزش های مبتنی بر شبیه سازی در نقش پذیری دانش اموزان

شبیه سازیهای آموزشی به مثابه تکنیک یا رسانه ای در نظر گرفته میشوند که بعضی جنبه های رفتاری یک سیستم فیزیکی یا انتزاعی را به وسیله رفتاری به شکل دیگری نمایش میدهند شبیه سازی در آموزش کودکان به عنوان الگوی کاملی که شرایط واقعی زندگی را به صورت نمادی به نمایش در می آورد تعریف شده است. معلمان از شبیه سازی برای ارائه شرایط تجربی مانند تجارت،شورای شهر یا مدرسه استفاده می کنند که در آن دانش آموزان پویایی، و نقش های لازم در آن را یاد می گیرند.برای دانش آموزان شبیه سازی فرصت قبول یک هویت در یک شغل یا کارهای مختلف در آینده را فراهم می آورد و با افراد دیگر در شرایطی مثل خانواده،مدرسه یا جامعه تعامل برقرار می کند.علاوه بر این دانش آموز رفتارهای فرهنگی مناسب برای گروه های اجتماعی خاص را نیز یاد می گیرد. از آنجا که شبیه سازی نوعی فعالیت تجربی است، شرایطی را فراهم می آورد که رفتارهای متفاوت برسی و آزمایش می شود، بدون آن که نتایج ناخواسته در شرایط زندگی واقعی درد سری ایجاد نماید.با شبیه سازی می توان در هزینه و زمان برنامه های آموزشی صرف جویی کرد. بنابراین هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه بین اموزش های مبتنی بر شبیه سازی در نقش پذیری دانش اموزان می باشد.

کلیدواژه ها:

شبیه سازی آموزشی ، نقش پذیری