آثار زبان و ادبیات فارسی در تربیت ذهن و افزایش یادگیری دانش آموزان

زبان وتفکر رابطه ای تنگاتنگ بایکدیگر دارند به عبارتی میتوان گفت ، گفتار و نوشتار تجسم اندیشه اند. افراد معولا دریافت های حسی خود از محیط را پس از پردازش در ذهن به صورت گفتار ویا نوشتار در می آورند و در واقع به سامان دهی ذهن خود می پردازند. صحبت کردن در ظاهر ریشه دار است و از معانی و تجربه های رمزگشایی شده توسط شکل زبانی پذیرا گوش دادن به وجود آمده است. در یادگیری صحبت کردن فکود کفواج هافتکواژها دستورو ساختارهای نحوی و صرفی رادر محیط شنیدن تولید می کند همچنین ،کودک روابط معنایی را بادنیای واقعی شکل می دهد، روابط زبان شناسی درونی و عقلانی دنیای مطلق، الگوهای نحوی دستور و قواعد و اجشناسی با معانی که از طریق گفتار ارتباط برقرار کرده است را شکل میدهد این توسعه های معجزه آسا بدون آموزش رسمی کسب میشوند.

کلیدواژه ها:

زبان ادبیات ، فارسی ، ذهن تربیت ، دانش آموزان