گریه در دفتر پنجم مثنوی

ریزش اشک از دیدگان انسان همراه با غم و زاری و گاه با سخن و زمزمه گریه نامیده می شود. زلال جاری که به وسیله آن مشعل چشمان روشن می شود و نسیمی آرام بخش که سرزمین وجود بدان از غبار و کدورت پاک می شود. مولانا در کتاب بزرگ خود مثنوی، مقوله گریه و زاری را به عنوان یکی از جنبه های روحی و روانی در انسان مورد توجه قرار داده است. مولانا گریه هایی را که از روی سوز و گداز درون باشد ارزشمند می داند و می گوید انسان باید با گریه و زاری به خداوند پناه برد تا رحمت او شامل حالش شود و گریه را مظهر شدیدترین حالات احساسی می داند که از ژرفای وجود انسان سرچشمه می گیرد. او گریه های صادقانه را از گریه هایی که از روی مکر و حیلت است متمایز می کند و جایگاه های گریه های حقیقی را بسی والاتر می داند. مولانا گریه را وسیله ای برای وصول به مقصد می داند و یکی از راههایی که انسان را از درد و رنج خلاصی می دهد توسل به گریه و زاری است. مولانا تقریبا در جای جای کتاب شریف خود، دیدگاههای خود را درباره گریه و زاری و اهمیت و ارزش گریه بیان می کند و در این مقاله با جمع آوری دیدگاههای مولانا زمینه برای دسترسی به نظر مولانا درباره ی مقوله گریه و زاری فراهم آمده است.