مقایسه شفقت به خود و انعطاف پذیری هیجانی مادران کودکان طیف اتیسم و بهنجار

زمینه و هدف: بیش از پدران، مادران نقش مراقبت از کودکان طیف اتیسم را برعهده دارند و به نوعی کانون آسیب های ناشی از مراقبت از این فرزندان محسوب می شوند. شفقت به خود به عنوان یک عامل شناختی -رفتاری و انعطاف پذیری هیجانی به عنوان یک عامل شناختی با ابعاد هیجانی در چنین والدینی می تواند دست خوش تغییرات شود. دراین راستا، پژوهش حاضر با هدف مقایسه شفقت به خود و انعطاف پذیری هیجانی مادران کودکان طیف ا تیسم و بهنجار انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع علی -مقایسه ای بود؛ جامعه آماری این پژوهش را مادران کودکان اتیستیک مراجعه کننده به مراکز سازماندهی ، درمان و توانبخشی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ تشکیل می دادند که با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با همتاکردن آزمودنی ها از نظر سن و مقطع تحصیلی در دو گروه (۲۰ مادر کودکان طیف اتیسم و ۲۰ مادر کودکان بهنجار) قرار داده شدند. برای جمع آوری داده های مربوط به متغیرهای پژوهش ، از مقیاس شفقت به خود نف (۲۰۰۳) و مقیاس انعطاف پذیری هیجانی رشید و بیات (۱۳۹۸) استفاده شد؛ در نهایت داده های جمع آوری شده با آزمون تحلیل واریانس در نرم افزار SPSS-۲۶ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان دادند که مادران کودکان طیف اتیسم و بهنجار از نظر شفقت به خود و انعطاف پذیری هیجانی تفاوت معناداری دارند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به این نتایج ، می توان گفت که داشتن کودک اوتیستیک برای مادران همراه با آسیب های هیجانی و احساس بد نسبت به خویشتن است که این رویداد، نیازمند توجه و مراقبت بیش تر نسبت به این والدین است .

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری هیجانی ، شفقت به خود ، طیف اتیسم ، مادران