مروری بر شیوه های مختلف آموزگاران جهت افزایش تعامل فراگیران در امر آموزش

تعامل رفتاری و مشارکت هرچه بیشتر در امور درسی به لحاظ مفهومی موضوعی چند بعدی است، به این معنی که انواع مختلفی از مشارکت و تعامل وجود دارد. درگیری رفتاری به درگیری تحصیلی و مشارکت فراگیران در فعالیت های یادگیری اشاره دارد. این شامل مواردی مانند تلاش، پشتکار، توجه، پرسیدن سوال، مشارکت، پیروی از قوانین و عدم وجود رفتارهای مخرب است. این اغلب نوعی تعامل است که آموزگاران بیشتر از آن آگاه هستند و برای حمایت از آن تلاش می کنند تعامل دانش آموزان شامل ارتقای استقلال گروهی، بررسی فراگیران و ارائه بازخورد فوری، و کمک به آن ها برای اینکه به طور فزاینده ای یاد بگیرند که به طور موثر با هم کار کنند تا به یک هدف مشترک دست یابند است. تعامل در کلاس درس در سه دسته قرار می گیرد: رفتاری، شناختی و عاطفی. این سه نوع متمایز و در عین حال به هم مرتبط هستند. هنگامی که فراگیران درگیر فرآیند یادگیری هستند، کمتر علاقه خود را نسبت به آنچه به آنها آموزش داده می شود از دست می دهند. فراگیران متعهد به احتمال زیاد در آزمون های استاندارد برتری می یابند و کمتر احتمال دارد که ترک تحصیل کنند. عواملی مانند نوع مدرسه، منابع در دسترس معلم و دانش آموز، سبک آموزشی، روابط معلم و دانش آموز، محیط خانه و مدیریت کلاس همگی بر تعامل دانش آموز تاثیر می گذارند. فراگیرانی که به طور معناداری درگیر هستند، با میل و رغبت در فعالیت های یادگیری شرکت می کنند، با آنچه می آموزند احساس ارتباط می کنند و فرصت به چالش کشیدن در مدرسه را می پذیرند.در این مقاله هدف براین بوده است که راهکارها و شیوه های مختلف آموزگاران جهت ارتقاء مشارکت وتعامل فراگیران در امر درسی مورد بررسی قرار گیرد.روش پژوهش در این نوشتار از نوع توصیفی بوده و از منابع کتابخانه ای و مقالات مروری نیز بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

تعامل فراگیران ، کلاس درس تعاملی ، ارتقای تعامل فراگیران ، آموزگاران.