روش های معلمان در مدرسه به منظور ایجاد خلاقیت دانش آموزان

چنانچه اغلب پدران و مادران کودکان مدرسه تشخیص می دهند، مربیان تاثیر بسیار زیادی نه تنها بر موفقیت تحصیلی کودک که بر روش کودک در قبال مدرسه و به طور کلی بر یادگیری دارند. به همین نحو، مربیان توانائی تضعیف حس کنجکاوی طبیعی کودکان را داشته و می توانند انگیزه آنان را از میان ببرند، حس احترام به خود را در کودکان سرکوب کنند و مانع از خلاقیت آنان گردند. در بعضی جهات، مربیان خیلی خوب (یا خیلی بد) می توانند نفوذی بسیار قوی تر از پدر و مادران بر روی کودکان داشته باشند. چرا مربیان چنین قدرتی دارند؟ زیرا آنان فرصت هائی بیش از پدران و مادران برای برانگیختن و یا تضعیف خلاقیت در اختیار دارند. اغلب کودکان در عرض هفته، زمان بیشتری را با مربیان خود می گذرانند تا با پدران و مادران خود. مربیان بنابر ضرورت شغلی خود مستقیما می توانند کودکان را مورد ارزیابی قرار دهند و از آنجائی که کودکان مشتاقانه به پیشرفت خود علاقه مند هستند، مربیان می توانند به نوعی صدای الهی تبدیل شوند. آیا مربیان حقیقتا می توانند خلاقیت را آموزش دهند؟ مربیان مطمئنا قادر به آموزش قلمرو مهارت ها یعنی مهارت های علمی و فنی در قلمروهای خاص مانند سخنوری، ریاضیات و یا هنر می باشند. در حقیقت اغلب مردم این کار را جزئی از شغل مربیان می دانند. مربیان تا حدی می توانند مهارت های خلاقیت مانند روش های تفکر درباره مسائل و قوانین علمی برای تدبیر راه های جدید نگرش به مسائل را هم آموزش دهند. چنین مهارت هائی را می توان مستقیما آموزش داد اما بهترین روش انتقال، طرق نمونه بودن خود مربی است. اما در مورد جزء دیگر خلاقیت یعنی انگیزه درونی چطور؟ آموزش مستقیم انگیزه درونی، غیرممکن است و نمی توان به کودکان گفت انگیزه درونی داشته باشند. ولی مربیان می توانند با بیان آزادانه احساس خود از قبیل کنجکاوی، علاقه، شادی و احساس شخصی مبارزه طلبی، نمونه ای برای کودکان باشند. مهمترین راه برای ترغیب انگیزه درونی در مدرسه، تشکیل کلاس درسی است که محیطی عاری از فشارهای خارجی که مخرب چنین انگیزه ای است داشته باشد. پس در واقع، مربیان نمی توانند بیش از پدران و مادران خلاقیت را به کودکان بیاموزند. اما می توانند خلاقیت را رواج داده، پرورش دهند و موجب رشد آن گردند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مدرسه ، ایجاد خلاقیت