اهمیت تربیت دینی دانش آموزان و تاثیر آن در زندگی فردی آنها

تربیت دینی عبارت است از،"مجموعه اعمال عمدی وهدف دار، به منظور آموزش گزاره های معتبریک دین به افرادی دیگر به نحوی که آن افراد در عمل ونظر به آن آموزه ها متعهد وپایبند شوند."براساس این تعریف تربیت دینی منحصر به مسجد، کلیسا یا مدرسه علمیه نیست، بلکه در هرجایی ممکن است تلاشی هدف دار به منظور آموزش معارف دینی صورت گیرد، خواه مسجد باشد یا خیابان یا هرجای دیگر(داودی، ۱۳۹۰: ۲۶). تربیت، بدون ایجاد شناخت و آگاهی امکان پذیر نیست. بنابراین، تربیت دینی به اطلاع رسانی و انتقال مفاهیم نیاز دارد تا در سایه ی آن وظیفه های دینی شکل یابد(گلستانی شیشوان،۱۳۹۲: ۳۲-۳۱).جوانان امروز مسئولان فردای جامعه خواهند بود، پس هرگونه سرمایه گذاری در جهت شناخت عوامل موثر در تربیت و تقویت ریشه های دینی وانقلابی آنان نوعی سرمایه گذاری محسوب می شود که سلامت جامعه ی فردا را تضمین خواهد کرد. بی تردید یکی از جنبه های اساسی در جوامع مختلف و در طول تاریخ، باورهای دینی بوده است. شاید نتوان جامعه ای را یافت که به نوعی دین در آن حضور نداشته باشد. دین یکی از نیازهای فطری بشر می باشد. البته دین در جوامع مختلف و در زمان های متفاوت، اشکال مختلفی را به خود دیده است و از پرستش جمادات و حیوانات گرفته تا خورشید و ماه در طول تاریخ وجود داشته است تا این که دین مسیر واقعی خود را پیدا کرده و یگانه پرستی جایگزین دیگر ادیان شده است. ارزش ها و باورهای دینی، غرایز بشر را در جهت صحیح هدایت و خواست ها و تمایلات اورا اصلاح کرده، انسان هایی برای جامعه تربیت می کند که قادر به بالنده ساختن کشورشان باشند. تربیت دینی، شکوفا کردن قوای انسان به طور متعادل و درچار چوب ارزش های الهی است(صادقی،۱۳۹۳: ۷۵-۷۴) حضرت علی علیه السلام درباره ی تربیت پذیربودن کودک و نوجوان به امام حسن علیه السلام می فرماید: «انما قلب الحدث کالارض الخالیه ما القی فیها من شیئ قبلته» (نهج البلاغه، نامه ۳۱). قلب نونهال مانند زمین خالی است که هرتخمی درآن افشانده شود می پذیرد. براین اساس می توان گفت یکی از دلایل مهم آسیب های فردی و اجتماعی که درآینده درافراد به وجود می آید ، بی توجهی وغلفت درتربیت وآگاهی دینی دردوره ی کودکی و نوجوانی است.