راهکارهای معماری در جهت افزایش عملکرد فضاهای آموزشی برای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم

مشخصه اوتیسم محدودیت شدید و بنیادی در چندین زمینه مهم رشد می باشد: تعامل و ارتباط و همچنین رفتار متقابل اجتماعی و توانایی بهره گیری از تخیلات. اوتیسم یک نقص عملکردی مادام العمر است. در حال حاضر هیچ گونه معالجه ای برای اوتیسم وجود ندارد. از سوی دیگر، بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند با تلاش های آموزشی زودهنگام، درست برنامه ریزی شده و طراحی شده برای هر فرد در یک محیط مناسب ویژه رشد قابل ملاحظه ای داشته باشند. درباره ارتباط متقابل اوتیسم و معماری، بررسی مجموعه مطالعات انجام شده نشان میدهد که در کشورهای مختلف جهان پیشرفت چشمگیری در زمینه طراحی و ایجاد فضاهای آموزشی مناسب کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم، صورت گرفته و عواملی نظیر وضعیت آکوستیک فضا، وضعیت نور، تناسبات ارتفاعی، کنترل و امنیت، بافت و مصالح، رنگ و... باید متناسب با نیازهای کودکان مبتلا، طراحی شود؛ همچنین یافته ها حاکی از آن است که تاکنون در بررسی وضعیت فضاهای آموزشی موجود در ایران برای استفاده مبتلایان به اوتیسم، مطالعاتی صورت نگرفته است. شرایط خاص کودکان مبتلا به اوتیسم، طراحی محیطی مناسب، جهت کنترل رفتار و بهبود سلامت روانی آنها را می طلبد. از آنجا که بسیاری از آنها آموزندگان دیداری هستند بنابراین استفاده از ابزار دیداری همچون فضا و معماری داخلی محیط زندگی کودکان اوتیسمی، بر روحیه و آرامش روانی آنها بسیار موثر است. در این تحقیق سعی شده است که بررسی کیفیت فضا از منظر معماری در طراحی مراکز آموزشی کودکان اوتیسمی بررسی گردد.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، اوتیسم ، تاثیر فضا ، محیط آموزشی و درمانی ، مولفه های محیطی