نقش پیاده راه سازی در بهبود حس مکان

امروزه یکی از چالش های پیش روی شهرهای بزرگ، سرسپردسگی بیش از حد به حرکت سواره و در نتیجه غفلت از حضور و حرکت پیاده است. رشد شهرنشینی و ازدیاد وسایل حمل و نقل موتوری موجب از دست رفتن مقیاس انسانی در شهرها، نابودی فضاهای سرزنده شهری، افزایش تراکم و تصادفات شده و ایمنی عابران پیاده را با تهدید مواجه نموده است. در شرایطی که پیاده روی از پای دارترین روش های حمل و نقل بوده و ضمن برآورده سازی کیفیات ی چون سرزندگی، تنوع و انعطاف پذیری شهری، از جنبه های مختلف کالبدی، اجتما عی، زیست محیطی، فرهنگی و اقتصادی تحقق توسعه پای دار را ممکن می سازد.این پژوهش به بررسی نقش پیاده راه سازی در بهبود حس مکان می پردازد. روش این پژوهش، کیفی و توصیفی است. نخست، بن مایه های پیاده راه سازی و حس مکان از نوشتارهای مربوط به طرا حی شهری استخراج شده است؛ سپس مبانی پیاده راه سازی بر پایه جنبه های حس مکان، رده بندی شده و معیار هایی برای بهبودبخشی حس مکان با کمک پیاده راه ساز ی تعیین شده است. ی افته اصلی ای ن نوشتار، این است که رابطه مستقیمی میان پیاده راه سازی و حس مکان برقرار است.

کلیدواژه ها:

پیاده راه سازی ، حس مکان ، حمل و نقل ، ارزیابی پیاده پذیری ، فضای شهری