تحلیلی بر قابلیت پیاده مداری محلات شهری در جهت افزایش کیفیت زندگی (مطالعه موردی : محله تختی منطقه ۱۲ تهران)

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن یا در دسترس بودن آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. به دنبال آلودگی هوا، سیاست کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی و کاهش سوخت فسیلی ، رویکرد برنامه ریزی شهری در چند دهه اخیر در جهت احیاء مقوله امکان افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت . در این راستا، پژوهش حاضر با هدف تحلیل وضعیت پیاده مداری و سنجش مسیرهای عابر پیاده در محله تختی واقع در منطقه ۱۲ تهران با توجه به نیاز گروه های مختلف انسانی و مبنی بر توان بدنی آن ها صورت گرفته است . مقاله حاضر بر اساس هدف، از نوع کاربردی و براساس ماهیت ، توصیفی -تحلیلی است . بنابراین ، به منظور شناخت صفات و ویژگی ها و برقراری ارتباط بین شاخص ها، روش پیمایشی ، همچنین در تبیین ادبیات و سوابق موضوع تحقیق و ارائه مدل تحلیلی از مطالعات کتابخانه ای و برای جمع آوری اطلاعات با توجه به ماهیت تحقیق از روش های میدانی استفاده شده است . بر همین اساس، در این پژوهش به بررسی و تحلیل عوامل موثر در پیاده مداری محلات شهری در محله تختی منطقه ۱۲ شهرداری تهران از طریق دسته بندی مولفه های پیاده مداری در شش دسته (کالبدی -ایمنی -امنیت -اجتماعی -دسترسی -راحتی و زیبایی ) پرداخته شده است . با وجود اینکه محله تختی از نظر هویت تاریخی آن که سبب افزایش ارتباطات اجتماعی و روحیه پیاده روی ساکنان می شود ارزش بالایی دارد و همچنین وضعیت مطلوب حمل و نقل عمومی محله هم موجب دسترسی آسان ساکنان به انواع وسایل نقلیه عمومی می شود اما نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که محله تختی تهران به لحاظ پیاده مداری وضعیت مطلوبی ندارد. به همین جهت با بکارگیری راهبردها و راهکارهای ارائه شده و همچنین توجه به مبانی رویکرد پیاده مداری ، می توان وضعیت پیاده مداری محله تختی را بهبود بخشید تا به محله ای انسانی تر و سازگار تر با شرایط عابرین پیاده تبدیل شود.