الگوی مناسب سازی فضاهای گردشگری شهر یزد برای افراد توانیاب

توسعه گردشگری افراد توانیاب می تواند زمینه تعامل و ارتباط هرچه بیشتر آنان را با آحاد جامعه فراهم نماید. علیرغم وجود ظرفیت بسیار بالا و پتانسیل های بالقوه شهر یزد و باوجود آمار بالا و روبه رشد افراد توانیاب، عدم وجود زیرساخت ها و امکانات موردنیاز، باعث شده علاوه بر جمعیت موردنظر داخلی ، حجم زیادی از گردشگران این حوزه از دیگر کشورها نیز که مایل به مسافرت به شهر یزد به عنوان یک شهر تاریخی -فرهنگی هستند و نیز همراهان آنان نادیده گرفته شوند و این شاخه از گردشگری که انساندوستانه و البته بسیار سودآور نیز هست ، مورد بهرهبرداری قرار نگیرد. پژوهش پیش رو باهدف ارائه الگوی مناسب سازی فضاهای گردشگری شهر یزد برای افراد توانیاب از روش توصیفی -تحلیلی بهره جسته و از رویکرد استراوس و کوربین در نظریه برخاسته از داده استفادهشده است . جامعه آماری پژوهش شامل خبرگان، فعالان و کارشناسان حوزه گردشگری است و حجم نمونه در حین فرایند پژوهش مشخص و از نمونه -گیری تئوریکی استفادهشده است . برای تجزیه وتحلیل دادهها از نرم افزار اطلس تی آی استفاده شد و مدل پارادایمی آن ارائه گردید . نتیجه پژوهش ارائه یک الگوی کاربردی است که در آن روابط مولفه ها و مقوله ها با دادههای فرآیند پژوهش به مشخص می گردد و در بسترهای موردنیاز در قالب شرایط زمینه ای از قبیل جامعه پذیری ، نیروی انسانی ، دانش فنی و تجارب گردشگری و شرایط مداخله گر، راهکارهایی ازجمله مشارکت محوری ، عملکردگرایی و ارتباطات بیان می شود. چهار گروه عوامل مدیریتی در کنار عوامل ساختاری ، فردی و عملکردی در ارتقای وضعیت مناسب سازی ها تاثیرگذار شناخته شدند. در این الگو بر توجه جدی به الگوهای مدیریتی نوین و مشارکتی و ایفای نقش پررنگ تر بخش خصوصی در کنار نقش تسهیلگری دولت تاکید می شود. دولت باید در کنار نقش حمایتی و نظارتی به عوامل زیرساختی ، اقتصادی ، آگاهی و شناختی ، نگرشی و آموزشی و نیز ویژگی های خاص فضاهای گردشگری نیز توجه نماید.

کلیدواژه ها:

الگو ، مناسب سازی ، فضاهای گردشگری ، افراد توانیاب ، شهر یزد.