تبیین راهبردهای ارتقا کیفی حس تعلق به مکان در مسکن معاصر با بهره گیری از رویکردنشانه شناسی محدوده مطالعاتی: کلانشهر تهران

امروزه با رشد روز افزون جمعیت در کلانشهرها و محدودیت های اقتصادی متعدد برای معماران،کارفرمایان و عوام مردم شاهد تنزل روزافزون کیفیت ساخت ساختمان های مسکونی و عدم توجه به شاخص های روانشناختی محیطی می باشیم ، به گونه ای که به مقوله هایی چون ادراک محیط توسط کاربران و حس تعلق آنان نسبت به فضای سکونتی خود توجه لازم مبذول نگردیده و مساکن صرفا سرپناهی برای ساکنین آن می باشد. این مهم نشان از اهمیت و لزوم توجه به راهبردهای افزایش کیفیت فضاهای سکونتی می باشد. این پژوهش از نوع تحقیقات کیفی ، ماهیتا کاربردی و از نظر روش شناسی توصیفی -تحلیلی و تجویزی می باشد. در این پژوهش پس از بررسی مبانی نظری پیرامون اهمیت رویکرد نشانه شناسی و مولفه های آن به عنوان راهبردی کاربردی به جهت افزایش حس تعلق به مکان در فضاهای سکونتی از تکنیک سوات به منظور تحلیل و ارزیابی عوامل داخلی و خارجی تاثیرگذار به جهت کاربست رویکرد مذکور در فضاهای سکونتی بهره گرفته می شود و در پی پاسخ به این پرسش می باشد که چه راهبردهای کاربردی و اجرایی را می توان به منظور افزایش حس تعلق به مکان در فضای مساکن معاصر در کلانشهر تهران با تکیه بر علم نشانه شناسی ارائه نمود؟. یافته های حاصل از تحقیق بیانگر این مهم است که در طراحی مساکن معاصر با تکیه بر علم نشانه شناسی می توان از راهبردهایی چون بهره گیری از سلسله مراتب در طراحی و استفاده همزمان از نمادها و نشانه های معماری بومی و سنتی ، رعایت محرمیت در طراحی فضای داخلی فضای سکونتی به منظور افزایش حس تعلق به مکان،بکارگیری مصالح و المان های نوستالژیک هویت به جهت ایجاد خاطره انگیزی و تحریک ساکنین به تعاملات هرچه بیشتر و حس تعلق به مکان و ... بهره جست .

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، تعاملات اجتماعی ، نشانه شناسی ، ادراک محیط ، مسکن