بررسی شاخص های پایداری زیست محیطی درآثار کامران دیبا(نمونه موردی : شهرک شوشترنو، فرهنگسرای شفق ، موزه هنرهای معاصر و مسجد دانشگاه جندی شاپور)

توسعه روز افزون شهرها و نیاز برای ایجاد تامین انرژی بیشتر و نیز توجه به منابع محدود در زمینه سوخت های فسیلی ایجاد فضاهایی با بیشترین بازده انرژی را بیش از پیش ضروری ساخته است و تنوع موضوعات معماری در عصر حاضر تحقیقات زیادی را خواستار است که عوامل آسایش کالبدی محیط و تاثیر آن بر رفتار باید مد نظر قرار بگیرد تا بتوان به تهیه اصول معمارانه در طراحی فضاهای پایدار پرداخت . می توان با تمهیدات لازم در طراحی هم از اتلاف انرژی جلوگیری کرد و هم اینکه می توان با استفاده از انرژی های تجدیدپذیر در طبیعت انرژی را در ساختمان ذخیره کرد. که در این راستا می توان از رویکرد معماری پایدار بهره گرفت . کامران دیبا از جمله معمارانی است که اگرچه ، تحصیلش در خارج از کشور، مقارن با رواج معماری مدرن به ایران بود، اما نگرش و تفکرش نسبت به معماری سنتی و ایرانی را از دست نداد و همچنان در آثارش به معماری ایرانی وفادار ماند. این تحقیق به دنبال بررسی برخی از آثار کامران دیبا از منظر پایداری زیست محیطی می باشد. تحقیق حاضر به لحاظ ماهیت ، توصیفی -تحلیلی و به لحاظ هدف، کاربردی محسوب می شود. از نظر فرآیند انجام تحقیق ، از روش کیفی استفاده شده است و راهبرد نمونه موردی محسوب می شود. به منظور شناخت هریک از مولفه ها به مطالعه چارچوب نظری پرداخته شده و در ادامه این شاخص ها در آثار دیبا بررسی می گردد. نتایج این بررسی نشان می دهد: مولفه های پایداری زیست محیطی از قبیل صرفه جویی در مصرف منابع ، استفاده از مصالح بومآورد، طراحی بر اساس چرخه حیات، هماهنگی با اقلیم ، توجه به معماری زمینه (منطقه گرایی ) در آثار دیبا مشهود هستند. از میان آثار فاخر دیبا، شهرک شوشترنو، پارک و فرهنگسرای شفق ، موزه هنرهای معاصر و مسجد دانشگاه جندی شاپور بیشترین میزان بهره وری از شاخص های پایداری زیست محیطی را دارا می باشند.

کلیدواژه ها:

کامران دیبا ، معماری پایدار ، پایداری زیست محیطی ، شاخص های پایداری زیست محیطی .