زیبایی شناسی و زیبایی فضای داخلی مسجد در هنر معماری اسلامی ایران

مساجد بارزترین نمود هنر اسلامی می باشند و هنرهای تزئینی در بناهای مذهبی نشانه هایی از کشف و شهود را در بر دارد؛ رنگ ها و شکل های موزون و قوسهای صعودی و نزولی که از راز آفرینش پرده برمیدارد هر کدام به بیننده آرامش روحی و معنوی می دهد. به عنوان مثال قاعده هشت وجهی گنبد، کنایه از کرسی الهی و نیز عالم فرشتگان و قاعده مربع و چهارگوش، نماد جهان جسمانی روی زمین است . در معماری اسلامی ، استخوان بندی بنا مهمترین قسمت و تزئین و پرداخت رویه های بنا، گیراترین عنصر آن محسوب میشود. مساجد به عنوان نماد معماری اسلامی باید نقش مهمی در انعکاس برتری خداوند متعال داشته باشند. راه های زیادی برای موفقیت آن وجود دارد و یکی از آنها کیفیت بالای ارزش زیبایی شناختی است . ارزش زیبایی شناختی در هنر و معماری اسلامی معمولا با بالاترین درجه نقوش و تزئینات به تصویر کشیده می شود. طراحان معاصر مساجد معمولا بر ظاهر باشکوه قسمت بیرونی مساجد تمرکز می کنند و دستکاری فضای داخلی را به کاربران واگذار می کنند. دانشمندانی هستند که می گویند مساجد باید به عنوان مرکز توسعه جامعه عمل کنند، برخی بر منحصر به فرد بودن معماری سنتی مالزی تصمیم گرفتند و برخی معتقد بودند که مساجد باید دارای گنبد و مناره به عنوان نماد معماری اسلامی باشند. این مقاله به زیبایی شناسی و زیبایی فضای داخلی مسجد که نیازهای روانی انسان را برآورده می کند، پی برد: یعنی قرار گرفتن در فضایی زیبا، تزئینات را باید جزئی از اجزای مسجد دانست نه صرفا تزئیناتی که پس از فکر انجام شده یا جای خالی را پر می کند. هدف اصلی مقاله این است که چرا باید تزئینات را به سمت داخل مسجد متمرکز کرد تا تزئینات مسجد به صورت غیرقابل کنترل و غیر ضروری انجام نشود.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، مسجد ، تزئینات ، زیبا شناسی ، انسان