مطالعه تطبیقی جایگاه نور در معماری سنتی ایران، معماری اسلامی و معماری معاصر با تاکید بر منظر کاربردی

نور به عنوان نماد و ابزاری اساسی در ارتباط میان انسان و خالق در فضاسازی های معنوی، اماکن محل سکونت و دیگر مصنوعات ساخت بشر، نقش حائز اهمیتی از دیرباز تا کنون داشته است. لذا عناصر و نحوه بکارگیری نور با توجه به این نکته که از گذشته تا کنون کیفیت نور تغییری نکرده غیر قابل انکار است. در معماری معاصر نیز مانند معماری سنتی ایران و معماری اسلامی، نور تجلی گر طرز فکر و دیدگاه مردمان نسبت به محیط، فضاسازی و مصنوعات بشری با نگاهی ویژه است. از این رو در این تحقیق به مطالعه تطبیقی و بررسی جایگاه نور در معماری معاصر، معماری ایرانی و اسلامی پرداخته شد. پژوهش از نوع توصیفی و کاربردی بوده و مطالعات به شکل کتابخانه ای انجام گرفت و تجزیه و تحلیل اطلاعات بر اساس استدلال منطقی مستندات صورت پذیرفت. نتایج تحقیق نشان دهنده این واقعیت است که مفهوم نور در معماری معاصر تنها مبتنی و متکی بر روشنایی طبیعی روز نبوده و استفاده بیشتر از فضاسازی، استفاده از طراحی مبتنی حفظ سادگی، استفاده از نور مصنوعی جایگاه معنایی ویژه در معماری امروز دارد. از دیگر نتایج تحقیق تاکید معماری معاصر بر القای حالات و احساسات مختلف بر افراد با توجه به کاربرد نور در فضاسازی داخلی و معماری بیرونی بنا دارد، در صورتی که در معماری سنتی و معماری اسلامی، تاکید کاربری نور در کلیه تصمیمات اعم از انتخاب فضاهای پر و خالی، تناسب و ابعاد اتاق ها، عمق فضا و اهمیت فضا خلاصه میشود.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، معماری اسلامی ، معماری معاصر ، نور ، مطالعه تطبیقی