بررسی استفاده از عناصر معماری بومی (مصالح بوم آورد) در طراحی اقامتگاه های بوم گردی بر اساس ضوابط اقلیمی (مطالعه موردی : اقامتگاه های بوم گردی روستای جنت رودبار، رامسر، مازندران)

اقامتگاه های بوم گردی با دارا بودن اصول و ضوابط متعدد و سازگاری با شرایط محیط مناطق بکر طبیعی و مناطق روستایی ، از عناصر مهم خدمات گردشگری و به ویژه، بوم گردی محسوب می شوند. یکی از مهم ترین ضوابط و اصول این اقامتگاه ها، اصول معماری آنها است .بافت اقامتگاه ها، شکل ، طراحی داخلی ، فضای بیرونی آنها، ترکیب و تلفیق عناصر اقامتگاه های بوم گردی ، می تواند جلوه های متفاوتی از معماری این اقامتگاه ها را نشان دهد. عوامل بسیاری در معماری هر منطقه تاثیر گذار است که از مهم ترین آنها می توان به اقلیم ، فرهنگ ، مذهب ، فناوری و جغرافیا اشاره نمود. از نمونه های مهم در معماری همساز با اقلیم ، اقامتگاه های بوم گردی استان مازندران واقع در شمال ایران می باشند که از لحاظ طراحی و مصالح به کار رفته تنوع چشمگیری را ارائه می کنند. بر این اساس، در پژوهش حاضر با توضیحاتی که درباره اقلیم و ویژگی های معماری اقامتگاه های بومی منطقه جنت رودبار شهرستان رامسر می شود سعی بر آن است استفاده از عناصر معماری بومی (مصالح بوم آورد) در طراحی اقامتگاه ها بررسی شود. یافته های پژوهش با مشاهده، مطالعات میدانی و ابزار کتابخانه ای فراهم آمده و با روش توصیفی و تحلیلی به بحث گذاشته شده است .نتایج پژوهش نشان داد که ، معماری بومی منطقه از لحاظ طراحی و مصالح به کار رفته به بهترین وجه جوابگوی آب و هوا و شرایط محیطی استقرار خویش می باشد. آب و هوای کوهستانی و رطوبت کم هوا ، عامل اصلی شکل گیری معماری این منطقه می باشد. تفاوت ظاهری اقامتگاه های منطقه متاثر از رابطه تنگاتنگ فرم معماری با نوع معشیت ، شرایط اقلیمی و محیطی می باشد. مشاهده می شود که در پوسته ظاهری بنا با ظرافت خاصی ، از مصالح بر گفته از محیط اطراف (مصالح بوم آورد) استفاده شده است . به طور کلی به کار بردن مصالحی که از طبیعت گرفته می شود ضمن حفظ جنبه های سازگاری با اقلیم و محیط طبیعی موجب احساس هماهنگی و هارمونی با طبیعت است .

کلیدواژه ها:

اقامتگاه بوم گردی ، معماری ، مصالح بومی ، اقلیم ، مازندران.