واکاوی اصطلاح «توکل» در منطق الطیر عطار نیشابوری

یکی از مباحث بسیار مهم در عرفان عملی، مقاماتی است که سالک باید در طریق وصول به حق، طی کند. عرفا اعتقاد دارندانسان برای رسیدن به قله رفیع معرفت، باید مراتب طریقت را به طور اکمل و اتم در وجود خود کسب کند. هدف پژوهش ایناست که با استفاده از برداشتهای استدلالی و روش توصیفی و تحلیلی، بینش عرفا و به ویژه عطار نیشابوری مقام توکل، را موردبررسی و مقایسه قرار دهد . توکل با مفاهیم گسترده خویش، از چنان اهمیتی برخوردار است که برخی عرفا، با توجه به گستره مفهوم حال و مقام، آن را بالاترین مقام عرفانی شمرده اند. در این نوشته علاوه بر بیان معنی لغوی واژه ی «توکل»، جایگاه این واژه در احادیث و همچنین دیدگاه عطار در این باره آورده شده است. در این پژوهش توکل به عنوان یکی از پایه ها و رفتارهایعرفانی بزرگان در مثنوی های عطار نیشابوری شاعر بزرگ قرن ششم مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. عطار نیشابوری کهخود از طایفه ی عرفان بوده است سخنان و دیدگاه های عرفای بزرگ را در قالب حکایت هایی پربار برای خوانندگان اهل ذوق ارائهنموده است.

کلیدواژه ها:

توکل ، عطار نیشابوری ، منطق الطیر ، عرفان