بررسی وجوه معنایی واژه «ظهر» در مطالعات قرآنی

قرآن کریم به عنوان کتاب هدایت و تربیت، حامل جامع ترین معارف وحیانی به زبان عربی است. این پیام جاویدپیامبر خاتم (ص) تنها کتابی است که از زمان نزول تا کنون مهم ترین مشغله فکری اندیشمندان و قرآن پژوهانبه شمار می آید؛ چرا که دستیابی به معارف بلند آن در گرو کاوشی روشمند و دقیق در تمام زوایای پیدا و پنهانآن است. در عصر حاضر پژوهشگران قرآنی تلاش کرده اند با استفاده از علم معناشناسی به لایه ها و سطوحمتعدد آن پی ببرند. از این رو یکی از شیوه های معناشناسی، بحث چند معنایی واژگان است که از آن در پژوهشهای قرآنی به علم وجوه و نظایر تعبیر کرده اند به این معنا که یک واژه در بافت های مستحکم و نفوذناپذیرقرآن جای گرفته است که با وجود شباهت در لفظ و حرکات در هر بافت زبانی، معنایی غیر از معنای نخست دارد. بر این اساس، پژوهش حاضر سعی دارد با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی وجوه معنایی واژه «ظهر» در مطالعات قرآنی بپردازد. یافته های پژوهش نشان می دهد که صاحبان وجوه و نظایر دوازه وجه معنایی همچونپشت، تعاون، زنا کردن، ترک امور مهم، آگاهی یافتن، بالا رفتن، دست، آشکار شدن، امر باطل، برتری، نیمروز،ظاهر زمین و ... را برای آن بیان داشته اند که درک معنای مختلف این واژه منوط به بافتی است که در آن لحاظشده است.

کلیدواژه ها:

معناشناسی ، وجوه قرآن ، ظهر ، قرآن کریم