کارکرد اجتماعی غذای ایرانی در مراسم آیینی-مذهبی قدرت، باور، ارزش

از دیر باز یکی از نقشهای اصلی غذا کارکرد اجتماعی آن بوده و به خوبی می تواند در چهارچوب نشانه شناسی اجتماعی-فرهنگی قرار گیرد. در این راستا پیکره مورد مطالعه ما غذای نذری در جامعه ایران می باشد. روشی که به کار گرفته ایم نشانه-معنا شناسی اجتماعی می باشد. غذا به عنوان یک شیوه ارتباطی میان افراد مختلف جامعه، می تواند تجربه ای فردی را به تجربه جمعی تبدیل کند. در پیکره مورد مطالعه ، غذا دارای ارزشهای متعالی می گردد و نه تنها مانند غذاهای غیر آیینی پیوند دهنده میان افراد اجتماع است، بلکه بر بعدی مذهبی نیز استوار بوده که تاثیر گذار بوده و نقش از پیش تعیین شده ای را ایفا می نماید. تنها مسئله لذت بردن از غذا نیست بلکه آرزوی رسیدن به چیزی، یا بر آورده شدن حاجتی در آن مستتر می باشد. هدف ما از این مقاله آن است که نشان دهیم اولا چگونه غذا ارزشی مذهبی پیدا می کند ثانیا در ضمن بر هم زدن لایه های قدرت خود موجب شکل گیری لایه های تازه ای از قدرت می گردد و لذت از طریق حواس را به شناخت پیوند می دهد و در نهایت نظام بینا نشانه ای به وجود می آورد

کلیدواژه ها:

غذای نذری ، قدرت ، باور ، ارزش ، نشانه شناسی ، اجتماعی