آموزش مجازی و خودکارآمدی : یک مرورسیستماتیک

هدف این مقاله بررسی خودکارآمدی در زمینه محیط های یادگیری آنلاین ( آموزش مجازی) می باشد. خودکارآمدی به عنوان« اعتقاد به توانایی های فرد برای سازماندهی و اجرای دوره های عمل مورد نیاز برای ایجاد دستاوردهای معین» تعریف می شود (بندورا، ۱۹۹۷، ص ۳). به طور سنتی، چهار منبع اصلی توسعه خودکارآمدی عبارتند از تجارب استاد فعال، تجربیات جانشین، متقاعدسازی کلامی، و حالت فیزیولوژیکی و عاطفی (بندورا، ۱۹۹۷). در این مقاله خودکارآمدی به طور کلی معرفی شده است. تحقیقات مرتبط با خودکارآمدی تحصیلی و خودکارآمدی در آموزش مجازی مرور می شود. مطالعه خودکارآمدی در محیط های یادگیری آنلاین نسبت به سازه خود کارآمدی جدید است. تحقیقات در مورد خودکارآمدی و آموزش مجازی در موقعیت های آموزشی برای گسترش پایه ادبیات گنجانده شده است. توسعه باورهای خودکارآمدی در آموزش های مجازی و همچنین مسائل ارزیابی خودکارآمدی برجسته شده است. حوزه های احتمالی تحقیقات خودکارآمدی در محیط های آموزشی آنلاین، از جمله عوامل آموزشی، بازخورد متقاعدکننده، و ارزیابی خودکارآمدی پیشنهاد شده اند.

کلیدواژه ها:

آموزش مجازی ، خودکارآمدی ، محیط های یادگیری آنلاین ، خودکارآمدی تحصیلی ، یادگیری الکترونیکی