بررسی تاثیر آموزش خودکنترلی بر پرخاشگری دانش آموزان ابتدایی

با توجه به اینکه هدف پژوهش حاضر تاثیر آموزش خودکنترلی بر کاهش پرخاشگری در بین دانش آموزان ابتدایی است. پژوهش حاضر از نوع روش شامل آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. متغیرهای پژوهش شامل مهارت خودکنترلی و متغیر وابسته پرخاشگری است. در این طرح مذکور دو گروه آزمایش و کنترل در نظر گرفته می شود که گروه آزمایش در معرض مهارت خودکنترلی قرار می گیرد اما گروه کنترل آموزشی دریافت نمی کند.جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ابتدایی شهرستان الیگودرز در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ می باشد. ازآنجاکه در سرشماری تمام واحدهای جامعه باید شمارش شود این کار وقت گیر و پرهزینه بوده لذا تعداد ۴۵ نفر از دانش آموزان به روش تصادفی انتخاب شدند. و به سه گروه ۱۵ نفری (۱۵نفرآزمایش۱ و ۱۵ نفر آزمایش ۲ و ۱۵ نفر کنترل ) تقسیم شدند. ملاک های ورود به مطالعه: دانش آموزان قبلا پروتکل های مربوطه را آموزش ندیده باشند، تحصیل در مدارس دولتی، عدم مصرف داروهای روانپزشکی. ملاک های خروج از مطالعه: غیبت بیش از دو جلسه. ابزار پژوهش شامل مقیاس پرخاشگری کودکان است. ابزار پژوهش شامل مقیاس پرخاشگری کودکان واحدی و همکاران است. مداخله برگرفته از آموزش مهارت خودکنترلی قاسمی (۱۳۸۵) که شامل ۱۰ جلسه ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه ای به آزمودنی آموزش داده می شود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS در دو بخش آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون نرمالیتی، آزمون لوین، آزمون مانکوا و انکوا) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. به این ترتیب که بین دو گروه آزمایشی و کنترل در متغیر پرخاشگری (۰۰۳/۰=p) تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به تاثیر درمان خودکنترلی در پرخاشگری پیشنهاد می شود که به معلمان و مدیران و مسئولین آموزش و پرورش درمان های مبتنی بر خودکنترلی آموزش داده شود تا آنان بتوانند در طول سال تحصیلی با دانش آموزانی که زمینه آسیب پذیری بیشتری را دارند جلسات گروهی برگزار نمایند و مهارت خودکنترلی آن ها را تقویت کنند.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، پرخاشگری ، دانش آموزان ابتدایی