بررسی نظریه های سازگاری مربوط به دانش آموزان

از یک طرف، انسان موجودی است فراگیرنده و از نخستین روزهای حیات تا سه سالگی، طی تجربه های بسیار در فرآیندهای فوق العاده، پیچیده، شگف انگیز و ماهرانه ای چون نشستن، ایستادن، راه رفتن، حرف زدن و غذا خوردن کار آمد می شود و پیوسته می کوشد، با اطرافیان و محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کند. از طرفی دیگر، هر فرد حدود ۱۲ سال از عمر خود را در محیط مدرسه و در ارتباط با همسالان می گذراند در این سالهای مهم رشد جسمی، روانی و اجتماعی، رفتارها و نگرش های معلمان و دانش آموزان و روابط حاکم بر مدرسه و حتی امکانات و فضای فیزیکی مدرسه تاثیر انکار ناپذیری بر هویت یابی، شکوفایی استعدادها، پیشرفت تحصیلی، سلامت جسمی و روانی افراد دارد. اگر مدرسه را واحدی اجتماعی بدانیم و با رویکرد مشارکتی به این واحد اجتماعی بنگریم؛ بسیاری از برنامه های آموزش و پرورش را در تعامل متقابل با اعضای آن و با هزینه ها با تنشهای کمتر و با کیفیت بهتر می توانیم اجرا کنیم. در مدرسه است که کودک شیوه های برقراری ارتباط با دیگران را می آموزد. نفوذی که مدرسه در اجتماعی کردن دارد، هم به دلیل وجود شاگردان و هم به دلیل وجود معلمان و برنامه های درسی است.سازگاری و در راس آن سازگاری اجتماعی یک مفهوم نسبی است و تحت تاثیرفرهنگ ها و اعتقادات از جامعه ای با جامعه دیگر فرق میکند. بنابر این سازگاری و هماهنگ شدن با خود و محیط پیرامون خود برای هر موجود زنده ای ضرورتی حیاتی است، تلاش روزمره آدمیان جملگی بر حول سازگاری دور می زند. هر انسان هوشیارانه یا ناهوشیارانه می کوشد، نیازهای متنوع و گاه متعارض خود را در محیطی که در آن زندگی میکند، برآورده سازد. در شکل گیری سازگاری اجتماعی عواملی چون شیوه های تربیتی، عوامل آموزشگاهی، ارزش ها و اعتقادات حاکم، گروه همسالان، خانواده و آموزش و پرورش موثر است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: نظریه های سازگاری ، دانش آموزان