بررسی اثربخشی آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک بر کاهش احساس تنهایی کودکان معلول جسمی- حرکتی

زمینه و هدف: نوع ارتباط مادر با کودک معلول از مهمترین زمینه های پژوهش و مطالعه است. زیرا شخصیت فرد معلول، بازتابیاز شخصیت والدین، به ویژه مادر می باشد.. بازی درمانی یکی از عوامل مداخلاتی ویژه در بهبود کژکاری های رفتاری و از اصولمهم دخیل در نحوه و نوع برخورد مادر با معلولیت کودک است هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی مبتنی بررابطه ی والد- کودک بر کاهش احساس تنهایی درکودکان با معلولیت جسمانی- حرکتی بود.روش بررسی: پژوهش به روش نیمه آزمایشی (پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل) انجام گرفت. برای دستیابی به اینهدف، نمونه ای ۳۰ نفری از مادران کودکان معلول به صورت تصادفی در دسترس از مرکز بهزیستی شهر اصفهان انتخاب و به شیوه ی تصادفی (به همراه کودک معلول شان) در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (در هرگروه ۱۵ نفر). ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی ۲۴ سوالی احساس تنهایی کودکان آشر و ویلر (۱۹۸۵) (LQ) بود. آموزش بازی ها به والدین در ۸ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای و به صورت هفته ای برگزار شد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که بازی درمانی مبتنی بر رابطه ی والد- کودک در کاهش احساس تنهایی کودکان بطور معناداریموثر بود (P<۰/۰۵). از این یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که درمان هایی که به تاکید بر بازی به کودکان و به ویژه کودکان معلول می پردازند می توانند سهم مهمی در بهبود و توانبخشی رفتاری در این کودکان داشته باشند و مسیر هموارتری را پیش رویمربیان و مددکاران مراکز بهزیستی و همچنین والدین این کودکان، در ارتباط با معلولیت و مشکلات رفتاری آنها قرار دهد. پیشنهادمی شود تا از این بازی ها با هدف درمانی در مراکز بهزیستی به صورت گسترده ای به والدین آموزش داده شود تا شاهد بهبودمشکلات رفتاری و هیجانی کودکان معلول بود.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی مبتنی بر رابطه ی والد کودک ، احساس تنهایی ، معلول جسمی- حرکتی