بررسی اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر تاب آوری

هدف اساسی پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر تاب آوری معلولین جسمی زن در شهراصفهان بود جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلولین جسمی - حرکتی مرد شهر اصفهان بود. در این تحقیق بهمنظور بررسی اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر افزایش تاب آوری معلولین جسمی زن در شهر اصفهان از روشنیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل استفاده شدنمونه پژوهش شامل ۲۰ نفر ازمعلولین جسمی – حرکتی زن بود و از نمونه گیری در دسترس به شیوه هدفمند انتخاب شدند که از این میان۱۰ نفر در گروه آزمایش و ۱۰ نفر در گروه کنترل به صورت تصادفی گمارده شدند . تمامی آزمودنی های شرکتکننده از نظر جنسیت زن بوده و در گروه سنی ۲۰ تا ۴۰ سال قرار گرفتند. سپس افراد گروه آزمایش به مدت ۱۰جلسه مداخله گروهی مثبت نگر بر اساس الگوی رشید (۲۰۱۳) هفته ای دو بار به مدت ۹۰ دقیقه قرار گرفتتند، برایجمع آوری اطلاعات در این پژوهش از مقیاس پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده گردید. نتایجپژوهش نشان داد که مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر بر میزان تاب آوری معلولین جسمی زن اصفهان تاثیرمعنی داری داشته وباعث افزایش میزان تاب آوری آنها گردیده است.

کلیدواژه ها:

استادیار گروه روانشناسی ، دانشکده علوم انسانی ، واحد خمین ، دانشگاه آزاد اسلامی ، خمین ، ایران